ସକାଳ ଶୀତ

କୁହୁଡି ଚାଦର ତଳେ

ତୁଳସୀ ଚଉରା ମୂଳେ

କିଏ ସେଇ ମନମୋହିନୀ

ଓଦା ସର ସର କାନି

ତୁଣ୍ଡରେ ପବିତ୍ର ବାଣୀ

ଚଞ୍ଚଳ ରଜନୀ ପାହିନି ।

ଜହ୍ନ ଲୁଚି ନାହିଁ ଏବେ

ସୂରୁଯ ଉଇଁବ କେବେ

ଗଗନକୁ ଚାହୁଁଚି ଧୀରେ

ଶୀତଳ ପବନ ବେଗ

ପ୍ରଭାତର ଅନୁରାଗ

ଅଶାନ୍ତ ମନକୁ ଶାନ୍ତ କରେ ।

କା କା ରାବିଲାଣି କାଉ

ମଠ କରନାହିଁ ଆଉ

ଉଠ ଉଠ ଚଞ୍ଚଳ ବାବୁ

ଉଷୁମ କମ୍ବଳ ତେଜି

ପ୍ରଭୁ ନାମେ ଯାଅ ମଜି

କର କର ମନକୁ କାବୁ ।

ପ୍ରାଚୀ ଭାଗେ ପ୍ରଭାକର

ଉଠନ୍ତି ବିଛାଇ କର

କୁହୁଡି ଯିବ ଅପସରି

ଯେଝା ବୃତ୍ତିରେ ହଜିବା

ବୀଜ ନେଇ ଯେ ରୋପିବା

ହସିବ ଫସଲ ଲହରୀ ।