ଶୁଦ୍ର ମୁନି ସାରଳା ଦାସ

ଆହେ ମହାକବି ପୂଜ୍ୟ ଶୁଦ୍ର ମୁନି

କାହିଁକି ପଡିଲ ଶୋଇ

ଝଙ୍କଡ଼ ବାସିନୀ ଝୁରୁଛି ତୁମେ ହେ

ସାରଳା ପୁତ୍ର ହରାଇ ।

ଦେବୀ କୃପା ବଳେ ଲେଖନୀ ତ ଚଳେ

ଏ କଥା ବୋଲିଛ ତୁଣ୍ଡେ

ଏତେ ମହାକାବ୍ୟ କେମିତି ରଚିଲ

କେଉଁଠୁ ଆସିଲା ମୁଣ୍ଡେ ।

ସର୍ବଦା ମଣିଛ ମୂଢ ମତି ଧାରୀ

ପୁଣି ବୋଲ ହୀନ ଜାତି

କେଉଁଠି ଦେଖିନି ଅପାରଗତାରେ

ବ୍ୟଥିତ ତୁମର ମତି ।

ସମଗ୍ର ଓଡ଼ିଶାବାସୀଙ୍କୁ କରିଛ

ଚମକ ଚକିତ ଦାନ

ଅପାର ପାଣ୍ଡିତ୍ୟ ଅର୍ଜନ କରିଛ

କଳ୍ପବଟ ଗାଏ ଗୁଣ ।

ଭକ୍ତି ପୁତ ମନେ ପୂଜିତ ସାରଳା

ପରମ ଭକତେ ଗଣା

ଛାନ୍ଦର ଝରଣା ତାଙ୍କରି କରୁଣା

ସତେ କି ଅମୃତ ପଣା ।

ଅନର୍ଗଳ ଭାଷା ଉତ୍କଳ ମାଟିରେ

ଢାଳି ଦେଲ ବର୍ଷା ପରି 

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବାଦର ପରମ୍ପରା ମଧ୍ୟେ

ତମେ ଋଦ୍ଧିମନ୍ତ ବାରି ।

ଅପଭ୍ରଂଶ ଭାଷା ଶୁଦ୍ଧ କରି ତୋଳି

ଦେଇଛ ସୁନ୍ଦର ରୂପ

ସେହି ରୂପ କାନ୍ତି ମହାକାବ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି

ପଠନେ ଲିଭାଏ ପାପ ।

ଲେଖନୀ ମୁନରୁ ମହାଭାରତକୁ

ବାଢ଼ି ଦେଲ ଜନ ଗଣେ

ସଙ୍ଗେ ଉନ୍ମୋଚିତ ଶ୍ରୀ ଚଣ୍ଡି ପୁରାଣ

ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦ ମନେ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ବଚନିକା ସ୍ତୁତି

ଅତି ଭାବ ଝରା ମୋତି

ବିଲଙ୍କା ରାମାୟଣ କି ଅବା ବର୍ଣ୍ଣିବି

ଭରା ଲେଖନୀର ଦୀପ୍ତି ।

ପୁନର୍ବାର ଜନ୍ମି ଆସ ଧରାଧାମେ

ଏତିକି ମାଗୁଣି ମୋର

ଆଧୁନିକ କବ୍ୟେ ପାଏ ନାହିଁ ତୁମେ

ଲିଭାଇବ ଦୁଃଖ ଭାର ।

ପାଠକ ମନରେ ନାହିଁ ସେହି ଶ୍ରଦ୍ଧା

ପଠନ କରିବେ କାବ୍ୟ

ଛନ୍ଦ ଅଳଙ୍କାର ରସାତ୍ମକ ଭାବ

ତ୍ୟାଗରେ ବୋଲନ୍ତି ସଭ୍ୟ ।

ଜନସ୍ରୋତେ ଆଜି ପ୍ରେମର ପ୍ରଳାପ

ନାହିଁ ସେ ଲାଳିତ୍ୟ ଭଙ୍ଗି

ଧର୍ମ ଲୁଚି ଗଲା ଅଧର୍ମ ବଳରେ

ମନେ ନାହିଁ କର୍ମ ଯୋଗୀ ।