ଶୁଆ-ପାରା

ମୁକୁଟ ଲାଗିଛି ମଥାରେ ତାହାର ସୁନାରଙ୍ଗ ହାର ବେକରେ,

କଳା ହଳଦିଆ ଗୋଲାପୀ ସବୁଜ ଗାର ପଡ଼ିଛି ତା'ଦେହରେ ।

ଡେଣା ଝାଡ଼ିଝାଡ଼ି ଆସିଲା ସେ ଉଡ଼ି ବସିଗଲା ଛାତ ଉପରେ,

ପଚାଶ ଷାଠିଏ ପାରା ଖାଉଥିଲେ ଉଡ଼ି ପଳାଇଲେ ଭୟରେ ।

କିଏ ସେ ଚାହିଁଲା ଦୂରେ ବସି ତାକୁ କିଏ ଚଙ୍ଗଚଙ୍ଗ ହୋଇଲା,

ଆଉ କିଏ ପୁଣି ଜୀବନ ବିକଳେ ନିଜ ବସା ଆଡ଼େ ଧାଇଁଲା ।

ଡେଣାଭଙ୍ଗା ପାରା ଉଡ଼ି ପାରିଲାନି ବସିଲା ସେମିତି ସେଇଠି,

ଧୀରେ ଧୀରେ ସିଏ ତା' ପାଖକୁ ଗଲା ଶୁଆ ବସିଥିଲା ଯେଉଁଠି ।

ସୁନ୍ଦରୀ ଶୁଆ ସେ ମଥାକୁ ହଲେଇ ଖୁଣ୍ଟି ଖାଉଥିଲା ଚାଉଳ,

ଛୋଟ ପାରାଟିଏ ତା' ପାଖକୁ ଲାଗି କହିଲା ତୁ ମୋର ବଉଳ ।

ସାଥିହୋଇ ଆମେ ରହିବା ବସାରେ ତୋତେ ରାଣୀ କରି ରଖିବି,

ଗହମ ଚାଉଳ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ଦିନରାତି ଖାଲି ଦେଖିବି ।

ପେଟେ ଖାଇସାରି ଚତୁରୀ ଶୁଆଟି ଉଡ଼ିଗଲା ତା'ର ବାଟରେ,

ଛୋଟା ପାରା ତାକୁ ଝୁରି ହେଉଥିଲା ଏକା ଏକା ବସି ଛାତରେ ।