ଶ୍ମଶାନ ଭୂଇଁ

ସଭିଏଁ କୁହନ୍ତି ଏ ଶ୍ମଶାନ ଭୂଇଁ ଭୟଭ୍ରାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟିକାରୀ

ଅଶୁଭ ଅଚ୍ଛବ ଅପବିତ୍ର ସ୍ଥଳ ହୃଦ ଯାଏଁ ତହିଁ ଥରି ।

ଗଦା ଗଦା ଭସ୍ମ ଅର୍ଦ୍ଧଦଗ୍ଧ କାଷ୍ଠ ଅସ୍ଥି ଅବଶେଷ ଭରି

ନିଷ୍ଠୁର ନିର୍ଦ୍ଦୟ ସାଜି ପଡ଼ିଅଛି ନିର୍ଜନପଣକୁ ଧରି ।।

ଜୀବନ ଯାତ୍ରାର ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳ ମୃତ୍ୟୁ ଆତ୍ମାର ମୁକତି ପଥ

ପଥର ଯେ ଶେଷ ଠିକଣା ଶ୍ମଶାନ ଦୁନିଆର ଚିରସତ୍ୟ ।

ବିଛାଇ ସ୍ତରଣ କରେ ଆଲିଙ୍ଗନ ନିସ୍ତେଜ ତନୁକୁ ନିତ୍ୟ

ହିସାବ ରଖେନି ଜୁଇର ଜ୍ବାଳାରେ କେତେଥର ଦଗ୍ଧିଭୂତ ।।

ଦେଖେନାହିଁ ଜାତି ଲିଙ୍ଗର ପ୍ରଭେଦ ଧନୀ କି ଗରୀବ ଶବ

ମୂଲ୍ୟହୀନ ତାରେ ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥା ଅବା ଯଉବନ ଶଇଶବ ।

ସଭିଙ୍କୁ ବୁକୁରେ ଆଶରା ଦେଇଛି ଅକ୍ଷତ ତା ' ସମଭାବ

ଦିବସ ରଜନୀ ଉନୁମୁକ୍ତ ଦ୍ୱାର ଚାଲିଗଲା ପରେ ଜୀଵ ।।

ରାମ ନାମ୍ ସତ୍ୟ ଶବଦେ ପବିତ୍ର ପ୍ରତିରେଣୁ ପରେ ପୂଣ୍ୟ

ପାପ ମାୟାଛନ୍ଦା ଶରୀରକୁ ତେଜି ଆତ୍ମା ହୁଏ ମୋହଶୁନ୍ୟ ।।