ଶିଉଳି

କେତେ ଭାବ ଥିଲା ଭାବ ଟା ଅଭାବ ,

ମନେ ପ୍ରମାଦ ମାତିଛି ।

ବସନ୍ତ ଗଲା ଗଲା ବସନ୍ତ ଠୁଁ ,

ସେଇମିତି ଏକା ଜଗିଛି ।

କଥା ଦେଇ କଥା ପାସୋରି ଦେଲ ,

ପୋଖରୀ ତୁଠ ରେ ଜଗିଛି ।

କେତେ ପାଦ ଯାଏ ସେ ପାଦ ମିଳେନି ,

ପଦାଘାତ ମାନ ସହୁଛି ।

ପୁର୍ବ ଅନାବନା ମୂହୂର୍ତ ସାଉଁଟି ,

ଏକା ଏକା ଖାଲି ପଡିଛି ।

ପଥର ପିନ୍ଡ ପାଲଟି ଏବେ ,

ତୁଠ ପଥର ଶିଉଳି ସାଜିଛି ।

ସେଇମିତି ଏକା ଜଗିଛି

ଶୂଭ ଅପରାହ୍ନ ପ୍ରିୟ ଗଣ ।