ଶିଶିର ସାରସ

ମୁକ୍ତାପରି ଚମକୁଥାଏ ଘାସ ଗାଲିଚାରେ 

ଶୀତ ଋତୁ ଆସିଲେ ଆସ୍ତେ ଧରାରେ ।

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ଜମିଥାଏ ପଡିଆ ପ୍ରାନ୍ତରେ 

ଫୁଲରେ ପତ୍ରରେ ପୁଣି ଗଛର ଶାଖାରେ ।

ଦେଖିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେ କାଚ କେନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ 

ଝଲସିଯାଏ ଜୋଛନାରେ ଆସିଗଲେ ଇନ୍ଦୁ ।

ସୁନୀଳ ସକାଳ ଲାଗେ ସତେ ବର୍ଷା ବିନ୍ଦୁ 

ଛାଇଯାଇଛି ସତେ ବରଫ କାଚ କେନ୍ଦୁ ।

ଲୁହ ପରି ଲୁହ ନୁହେଁ ଝରେ ଆକାଶରୁ 

ମୁକ୍ତା ବିନ୍ଦୁ ଲୁହ ଶିଶିର ବର୍ଷା ବାଦଲରୁ ।

ଶରତ ଋତୁରେ ସତେ ଆକାଶ କାନ୍ଦିବାରୁ 

ମେଘ ସଵାରୀରେ ନଆସି ଧରଣୀକୁ ଝୁରୁ ।

ଫୁଲମତୀ ପରି ଶିଶିର ଘାସପତ୍ରେ ଝୁଲେ 

ଏଠି ସେଠି ଚାଳ ଛାତ ଘରେ ଝୁଲେ ।

ବୁଢିଆଣୀ ଜାଲରୁ ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ଝାଡ଼ିଚାଲେ

ମନ୍ଦାମନ୍ଦା ଶିଶିର ଛନଛନ ଝୁଲା ଝୁଲେ ।

ଶିଶିର ପରଶେ ଶୀତ ବାଟ ଭୁଲେ ଭଲେ 

ଶୀତ ସଙ୍ଗେ ମିତ ବସି ଶୀତ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧେ ।

କୋବି ମୂଳା ଟମାଟର ଛନ୍ଦେ ମନ୍ଦେ ଗନ୍ଧେ 

ଶିଶିରସିକ୍ତ ଧରଣୀ ମୁକ୍ତାମୟ ଉଦଭବେ ।

ସତରେ ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ଭଲ ଲାଗେ ଭଵେ 

ସୁରୁଜ ମୁରୁଜ ବୁଣିବା ଆଗରୁ ଶିଶିର ହସେ ।

ଶିଶିର ସାରସର ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ମନ୍ତ୍ରତନ୍ତ୍ର ପରଶେ

ଖୁସି ବାଣ୍ଟିବା ଚାଲ ହରଷେ ଶିଶିର ସିକ୍ତେ ।