ଶୀତ ଦେଲା ଛୁଇଁ

ଶିଶିର ପଖଳା ମୁହଁ ଦିଶେ ତୋରା

ଶୀତ ଯେବେ ଦେଲା ଛୁଇଁ

କୁହୁକ କୁହୁଡି ପଣତ ଘୋଡେଇ

ପ୍ରିୟାକୁ ଦେଲା ଲୁଚେଇ ।

ଦେହଟା ତାହାର ଶେଫାଳି ଫୁଲର

ହସ ଧବଳ ଟଗର

ସାତୠତୁ ଭରା ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଶୋଭା

ସଜା ପ୍ରୀତିର ସଂଭାର

ଖୋଜେ ତାରେ ମୁହିଁ ପାଗଳଟେ ହୋଇ

ସହି କେତେ ଖରା ଛାଇ ।

ସପନ ଶେଜର ପ୍ରଣୟିନୀ ମୋର ।

ମାନସୀ ଅଭିମାନିନୀ

ତମସା ପଥେ ସେ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ଝରା ରାତି

ମିଳନେ ମଧୂ ଜାମିନୀ

ଶିଳ୍ପୀ ହୋଇ ଆଙ୍କେ ତା'ରୂପ ମାଧୂରୀ

ଓଠେ ଦେଇ କଳା ଜାଈ ।