ଶବ୍ଦ

ଶବ୍ଦ ତ ନିଶବ୍ଦ ଥିଲା

କିନ୍ତୁ ତୁମ ମଧୁର କଣ୍ଠରେ

ଶବ୍ଦ ସତେ ଜୀବନ ପାଇ ଗଲା ।

ତୁମର ପଦିଏ କଥାରେ ସତେ

ଶିମିଳିପାଳ ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଅଗ୍ନିରେ

ବର୍ଷାର ଶୀତଳ ମଲମ ଲଗାଇ ଦେଲା ।

ଶବ୍ଦର କି ନିଜସ୍ୱ ମାନେ ଥାଏ ?

ଶବ୍ଦର ତ କିଛି ବି ନଥାଏ

ତଥାପି, ଶବ୍ଦ କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ

ଘଡିକରେ ଦୋହଲାଇ ପାରେ

ରାଜ ସିଂହାସନ,

ଶବ୍ଦ କେବେ ଭରି ଦିଏ

ଶୁଷ୍କ ହୃଦୟେ ପ୍ରେମର ଜୀବନ ।

ଶବ୍ଦ କେବେ ଭାଙ୍ଗି ଦିଏ,

ଜତନରେ ବନ୍ଧା ଏକ ନୀଡ,

ଶବ୍ଦ କେବେ ମଳୟ ପବନ

ଆଉ କେବେ କାଳ ବୈଶାଖୀର ଝଡ ।

ଶବ୍ଦ ଜୋଡେ ସମ୍ପର୍କର ଅତୁଟ ବନ୍ଧନ,

ଶବ୍ଦ କେବେ ଅବୁଝା ରହି ଗଲେ

କଥା ବି ବ୍ୟଥା ଦେଇ ଯାଏ

ଜଳି ଯାଏ ସମ୍ପର୍କର ନନ୍ଦନ କାନନ ।

ସଂସାରର ଅଭିଧାନେ

ଭରି ଅଛି ଶବ୍ଦ ଅସୁମାରୀ

ବାଛି ନିଅ ଗୋଟି ଗୋଟି ଶବ୍ଦ

ଶବ୍ଦ ସମୁଦ୍ରର ସାମୁକାରୁ ମୁକ୍ତା ପରି,

ପ୍ରେମର ରସରେ ଭିଜାଇ

କୋମଳ କଣ୍ଠେ ପରଶି ଦିଅ

ଦୁନିଆର ପଙ୍ଗତରେ

ବାନ୍ଧି ନିଅ ସଂସାରକୁ ଅତୁଟ ଡୋରୀରେ ।