ବୈଶାଖ ଓ ପ୍ରେମ

ବୈଶାଖର ଧୁଉ ଧୁଉ ଦିପହରେ

ସବୁ କିଛି ଜଳୁଛି ଯେମିତି,

ଜନପଦ, ନଗରର ରାଜରାସ୍ତା,

ବୃକ୍ଷର ପ୍ରତିଟି କୀଶଳୟ

ସବୁ କିଛି ଜଳିଯାଏ ଏଠି ।

ଜଳିଯାଏ ପଥିକର ପାଦ,

ତୁମେ କି ଜାଣିଛ ?

ତିଳେ ଧୁଆଁ ଦିଶେନି କେଉଁଠି,

ସମସ୍ତେ କିନ୍ତୁ ନୀରବରେ

ଜଳୁଛନ୍ତି ଏଠି ।

ଅଭିଯୋଗ କରିବେ ତ

କା' ପାଖେ କରିବେ ?

ପ୍ରକୃତିର ଧ୍ବଂସକରି

ନିଜକୁ କିପରି ବଞ୍ଚାଇ ପାରିବ !

ଶୁନ୍ ଶାନ୍ ରାଜରାସ୍ତା,

ସବୁ କିଛି ଆଉଜି ଯାଇଛି ସତେ,

ବନ୍ଦ କୋଠରୀର

ନିବୁଜ ଚାରି ଚୌହଦି ଭିତରେ,

ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଭ୍ରମିତ କରିଦିଏ,

ଜନପଥ ପିଚୁ ସଡକରେ,

ଶିତଳତା ସ୍ୱପ୍ନ ଏଠି,

ଜଳିବାଟା ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ ଜୀବନରେ ।

ବୈଶାଖ ତ ବାହାନା କେବଳ,

ଦେହ ସିନା ଜଳିଯାଏ

ଧୁଉ ଧୁଉ ଜ୍ୱଳନ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣରେ ।

ମନ କିନ୍ତୁ ଜଳିଯାଏ, ବିନା ନିଆଁ ବିନା ଧୁଆଁ

ଯେମିତି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଜଳୁଥାଏ

ଦିନ ରାତି ଚବିଶ ପ୍ରହର,

ଅଗ୍ନି ଜଳୁଥାଏ ନିହାରିକା ଆଉ

ସମଗ୍ର ନକ୍ଷତ୍ର ମଣ୍ଡଳେ,

ଅଗ୍ନିର ଲେଲିହାନ ଶିଖାରେ ଶିଖାରେ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଜୀବନ୍ତ ଯେପରି ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଭାଟିରେ ।

ଜଳିବା ହିଁ ଜୀବନ,

ଶରୀର ତ ଜଳିବାର ଇନ୍ଧନ କେବଳ,

ଜଳୁଛି ବୋଲି ତ ବଞ୍ଚିଛି

ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଜଳିବା ଜରୁରୀ ।

ପ୍ରେମ ଜଳେ, ଜାଳିଯାଏ ନିତି

ପ୍ରଣୟର ଅଗ୍ନି ବ୍ୟାପିଯାଏ

ହୃଦୟରୁ ଅନ୍ୟ ହୃଦୟକୁ,

ପ୍ରେମ ଯଦି କରିବାକୁ ମନ

ଜଳିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ରହିଥାଅ ସାଥୀ ।