ସେଇ ମୋର ସଦଗୁରୁ

ମୁଁ ତ ଥିଲି କୁନି ଛୁଆ ଜାଣେନା କିଛି

ମତେ ଯିଏ ଶିଖାଇଲେ ମନେ ମୋ ଅଛି ।

ବୋଉ କୋଳୁ ବାପ ଭାଇ ଭିଡ଼ିଲେ ମତେ

ସ୍କୁଲ୍ ଘରେ ଜଗି ରଖି ଛାଡ଼ିଲେ ସତେ ।

ଧୂଳିଘର ବାଲିଘର ଭାଙ୍ଗିଲା ଖେଳ

କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ଲାଗି କେତେ କଟିଲା ବେଳ ।

ହେଲେ ସେଠି ନୂଆ ସାଙ୍ଗ ପାଇଲି ଭେଟ

ବୁଝିଗଲି ଏତେ ଦିନେ ହୋଇଲି ଚାଟ ।

ଜଣେ ମତେ ଗେଲ କଲେ ମୁହଁକୁ ଟେକି

ତାଙ୍କ ହାତୁ ଖସିବାକୁ ପାରିନି ଠକି ।

ହାତ ଧରି ଓଠ ଧରି ବତାଇ କଥା

ଭୁଲ୍ ମୋର ଠିକ୍ କଲେ ଆଉଁସି ମଥା ।

କାନ୍ଦୁଥିଲେ ରୁଷୁଥିଲେ କୋଳେଇ ନେଲେ

କେତେ କରି ଗେଲ କରି ନିଜର ହେଲେ ।

ଅସରନ୍ତି ଗପ ଗୀତ କହିଲେ ପୁଣି

କେତେ ନୀତି କେତେ ଶିକ୍ଷା ପାରିଲି ଜାଣି ।

ଦୁଷ୍ଟ ହେଲେ କେବେ ସିଏ ପାହାର କଷି

ପଛେ ପୁଣି ଲୁଚି ଲୁଚି କାନ୍ଦନ୍ତି ବସି ।

ହାତଛଡ଼ା ହୋଇନାହିଁ ତାଙ୍କରି ସ୍ନେହ

ଆଖି ଆଗେ ଭାସୁଥାଏ ତାଙ୍କରି ମୁହଁ ।

ତାଙ୍କ କଥା ଭାଳି ଭାଳି କରିଛି ଯାହା

ଏତେ ବଡ଼ ଦୁନିଆରେ ପାଇଛି ରାହା ।

ତାଙ୍କ ଲାଗି ବଡ଼ ହୋଇ ମଣିଷ ହେଲି

ସେଇ ମୋର ସଦଗୁରୁ ପ୍ରଣାମ କଲି ।