ସେହି ମୋ ପ୍ରିୟ ଜନମ ମାଟି

ସେହି ମୋର ପ୍ରିୟ ଜନମ ମାଟିଟି 

     ସବୁଠାରୁ ଅଟେ ପ୍ରିୟ

ତାର ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳି ଚନ୍ଦନର ଭଳି

    ବାସୁଥାଏ ମହ ମହ ।

ଜନମ ହୋଇଲି ମାତୃ ଗର୍ଭୁ ଯେବେ

   ବଢ଼ିଲି ମୁଁ ତା କୋଳରେ

ମାଆ, ଜନ୍ମଭୂମି, ଆଉ ମାତୃଭାଷା

   ବଡ଼ ଅଟେ ଜୀବନରେ ।

କୁନି କୁନି ପାଦେ ଚାଲି ଶିଖିଲି ମୁଁ

    ଗୁରୁଣ୍ଡି ଗୁରୁଣ୍ଡି ଧାଏଁ

ତଳେ ପଡିଗଲେ ରାହା ଧରି କାନ୍ଦେ

    ମାଆ ମୋ କୋଳେଇ ନିଏ ।

ଗୋଡ଼ କଚାଡି ମୁଁ କେତେ ଖେଳିଅଛି

    ଚାଲିଛି ତା ଛାତି ପରେ

ତା ବଣ ବୁଦାରୁ ଖାଇଅଛି କୋଳି

    ତୋଳି କେତେ ଆନନ୍ଦରେ ।

ତା ନଦୀ ପାଣିରେ କେତେ ଗାଧୋଇଛି

    ବାଲିରେ ତୋଳିଛି ଘର

ନଈକୂଳ ସୁଲୁସୁଲିଆ ପବନ

    ମନ କିଣିନିଏ ମୋର ।

ଗାଆଁ ଗାଇ ଗୋଠ, ପୋଖରୀର ତୁଠ

     ଆମ୍ବ ତୋଟା ରଜ ଦୋଳି

ପଢା ବେଳର ସାଙ୍ଗ ସାଥୀଙ୍କ କଥା

   କେବେ ପାରିବି ନି ଭୁଲି ।

ବିଦ୍ୟାଳୟ ଅଟେ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ

  ଶିକ୍ଷାକେନ୍ଦ୍ର ଜୀବନର

ମଣିଷ ଗଢିବା କାରଖାନା ସିଏ

   ଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ।

ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ହୋଇ ସାରୁ ପତରରେ

   କଙ୍କି ଆଉ ପାରା ଧରି

ଉଡାଇ ଦେଇ ମୁଁ ଆକାଶରେ ତାଙ୍କୁ

   ହସୁଥାଏ କିରିକିରି ।

କୁଆଁର ପୁନେଇଁ ଚାନ୍ଦ ବନ୍ଦାପନା

   ସାଙ୍ଗ ସାଥୀଙ୍କ ମେଳରେ

ପୁଚି ଖେଳ, ଫୁଲ ବଉଳ ବେଣୀର

    ଗୀତ ବୋଲିଣ ଦାଣ୍ଡରେ ।

ମାଆ ମାଟି ମୋର ସର୍ବ ସଂହା ଅଟେ

   ଦାନ ତା ତୁଳନା ନାହିଁ

ସରଗଠୁ ବଡ଼, ମହୀୟାନ ଅଟେ

   ମୋହରି ଜନମ ଭୂଇଁ ।