ସଦାଶିବ ଶରଣମ୍

 ତୁମେ ଆଶୁତୋଷ    ବାବା ନୀଳକଣ୍ଠ

       ବିଷପାନ କଲ ସଂସାର ପାଇଁ

    କି ମାୟା ରଚିଲ     ଆହେ ବିଶ୍ୱନାଥ

       ମାନବ ସମାଜ କଲ୍ୟାଣ ଚାହିଁ ।

    ଦେଲ ତୁମ ଅସ୍ତ୍ର     ସଂଘାର ନିମନ୍ତେ

       ଜନନୀ ଅମ୍ବିକା ଦଶଭୁଜାଙ୍କୁ

    ମାତା ପାର୍ବତୀଙ୍କ     ପୋଛି ଅଶ୍ରୁଧାର

      ଯୋଡ଼ିଲ ଗଣେଶ କଟା ମୁଣ୍ଡକୁ ।

    ତାଣ୍ଡବ ରଚିଲ      ଆହେ ତ୍ରିପୁରାରୀ

       କୁଣ୍ଡରୁ ସତୀଙ୍କୁ ସଙ୍ଗରେ ଧରି

    ଦେଖାଇଲ ରୂପ     ଜଟାଜୁଟ ଖୋଲି

       ହାତରେ ଡମ୍ବରୁ ବାଦନ କରି ।

    ପ୍ରକମ୍ପିତ କଲ       ତ୍ରିପୁରକୁ ତୁମେ

       ଭୟଭୀତ ହେଲେ ଦେବତାଗଣ

    ବିଷ୍ଣୁ ଭଗବାନ       ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ରେ

      ସତୀଙ୍କ ଦେହକୁ କଲେ ଛେଦନ ।

    ସୁମରଣା କଲେ     ଛୋଟା ଅନ୍ଧ କାଲ

       ପ୍ରାପତ ଚରଣ ନୟନ କର୍ଣ୍ଣ

    ପଥ ଚାଲିଯାଇ      ତ୍ରିନାଥମେଳା ଯେ

     ଦେଖିଲେ ଶୁଣିଲେ ହୋଇଲେ ଧନ୍ୟ ।

    କି ଲୀଳା ବର୍ଣ୍ଣିବି     ତୁମେ ଲୀଳାମୟ

       ଭାବର ଠାକୁର ପତିତନାଥ

    ତୁମ ପାଦ ପୂଜେ     ଦିନ ଅକୀଞ୍ଚନ

       ଅରକ୍ଷିତ ଏହି ଅମରନାଥ ।

    ହେ ନନ୍ଦୀବାହନ      ନାମ ପଞ୍ଚାନନ

       ଭକତଙ୍କ ତୁମେ ଜୀବନ ଧନ

    ମୁଦ୍ରିତ ତୁମର       ତୃତୀୟ ନୟନ

       କୃପା କର ପ୍ରଭୁ କୃପାନିଧାନ ।

    ହେ ଆଦିଗୋଚର    ହେ ସତ୍ୟ ସୁନ୍ଦର

       ପୂଜିତ ସକଳ ଦେବତାସୁର

    ଭୂଧରକୁ ଧର      ଦେବେ ଅଗୋଚର

       ବିଶ୍ୱ ରକ୍ଷାକର ହେ ମହେଶ୍ବର ।

    ବିଭୂତି ଲେପନ      କାମକୁ ମର୍ଦ୍ଦନ

       କରିଥାଅ ଯୋଗବଳେ ସାଧନ

    ଚର୍ମକୁ ଧାରଣ       ସୃଷ୍ଟିକୁ ଧାରଣ

       କରିଅଛ ନିଜେ ତ ନାରାୟଣ ।

    ହସ୍ତରେ ତ୍ରିଶୂଳ      କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ

       ପିନ୍ଧିଛ ନୟନଧାରେ କଜଳ

    ପିଉଛ ଗରଳ      କଣ୍ଠ ଦିଶେ ନୀଳ

       ମସ୍ତକେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଗଙ୍ଗା ଉଜ୍ବଳ ।

    ଧବଳ କର୍ପୂର      ତେଜରେ ଭାସ୍କର

       ବାଜୁଥାଏ ତବ ପାଦେ ନୂପୂର

    ଚନ୍ଦ୍ରମା ଭାସ୍କର      କାନ୍ତି ପ୍ରଭାକର

       ସୂଚିତ ମଣ୍ଡନ କର୍ମେକେଶ୍ୱର ।

    ହେ ଶିବ ଶଙ୍କର     ତୁମେ ମହେଶ୍ବର 

       କମଳ ଲୋଚନ ହେ ସୁରେଶ୍ଵର

    ନାଗେଶ ଭୂଷଣ     ଆହେ ଗଙ୍ଗାଧର 

       ପ୍ରଣମେ ପାମର ହେ ନାଗେଶ୍ଵର ।