ସବୁତ ଗୁରୁଙ୍କ ଦାନ

ଗଢିଛ ବୋଲିକି         କହିଚ ସଭିଙ୍କୁ,

        ସବୁ ତୁମ ହାତ କାମ,   

ଯେତେ କାବ୍ୟ ଅବା       ପ୍ରବନ୍ଧ ପଢ଼ିଛି,

        ସବୁଥିରେ ତୁମ ନାମ ।

ଆଜି କିନ୍ତୁ ମୁହିଁ         ଭ୍ରମରେ ପଡ଼ିଛି,

        କାଳିଆ ଜଗତ ସାଇଁ,

ସବୁଠି ଶୁଭୁଛି          ଗୁରୁଙ୍କ ବନ୍ଦନା,

        ତୁମଠୁ ଉଚ୍ଚେ ଦର୍ଶାଇ ।

ଗୁରୁ ବ୍ରହ୍ମା,ଶିବ,         ବିଷ୍ଣୁ ଆଦି ଦେବ,

        ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ଗରୁ,

ଆଗେ ଗୁରୁ ପଛେ        ଦେବ ଓ ମାନବ

        ପଶୁ, ପକ୍ଷୀ,କୀଟ,ତରୁ।

ଗୁରୁ ପରିଚିତେ         ଜାଣୁ ଦେବତାଙ୍କୁ,

        ନାମିତ କରିଲେ ଗୁରୁ,

ଦେବଙ୍କ ପ୍ରତିମା,        କି ତାଙ୍କ ମହିମା,

        ଗୁରୁ ତୂଳୀ,କଲମରୁ ।

ମାନୁଛୁ ପ୍ରଭୁ ହେ        ତୁମ କୃପାବଳେ,

        ପୃଥ୍ୱୀ ଓ ଜୀବ ଜଗତ,

ଜଳ ଓ ପବନ,         ମୃତ୍ୟୁ ଓ ଜୀବନ,

        ଜୀବ ଦେହେ ତୁମ ରକ୍ତ ।

ହେଲେ ଅଧା ଗଢା       ସମ ତୁମ ଗଢା,

       ଗୁରୁ ସ୍ପର୍ଶ ଯହିଁ ନାହିଁ,

ଗଢିଛ ମୋତେ ବି       ଶିଖେଇଅଛ କି,

        ବଞ୍ଚିବାର କଳା କାହିଁ ?

ଗୁରୁ ଯୋଗୁଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ      ମାନବ ସୃଷ୍ଟିରେ

        ସତସଙ୍ଗେ କରି ମନ,

ଜ୍ଞାନୀ ଓ ସଂସ୍କାରି,       କଳା, କାରିଗରୀ,

        ସବୁ ତ ଗୁରୁଙ୍କ ଦାନ,

ଶାନ୍ତି, ମୈତ୍ରୀ,ପ୍ରେମ,     ଭାବ, ଭକ୍ତି,ଦୟା,

         ଜନ୍ମଗତ ଗୁଣ ନୁହଁ,

ଏ ଗୁଣ ନଥିଲେ,       ମାଂସ ପିତୁଳା ଟେ,

         ଧରା କୁ ଭାରା ଏ ଦେହ ।

ଗୁରୁ ହିଁ କେବଳ       ଏ ଗୁଣେ ସମ୍ବଳ,

         ଗୁରୁ ଭାବେ ସର୍ବେ ମଜ୍ଜି,

ଗୁରୁ ପାଦ ପଦ୍ମେ       ବନ୍ଦୀ ହେ ମାଧବ,

        ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବୋଲାଉଛୁ ଆଜି ।

     ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ସ୍ବାମୀ