ସ୍ବର୍ଣ୍ଣପ୍ରସୂ ଉତ୍କଳଭୂମି

ନିଆରା ଅଟେ ମୋ ଉତ୍କଳ ସଂସ୍କୃତି

ତା' ସ୍ଥାପତ୍ୟ, ଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟ, କଳାଚାତୁରୀ ,

ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ରହିଛି ତା' ଭାଷା ଉତ୍କର୍ଷତା ବିଶ୍ବଦରବାରେ

ନାମ ଯାହାରି ।

ସେ ମାଟିର ନୃପଗଣ ବାହୁବଳ ଖଟାଇଣସମୃଦ୍ଧ କରିଗଲେ କଲିଂଗ ଦେଶ ।ଆକାଶଛୁଆଁ ମନ୍ଦିର ଅଂଗପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟରପୃଥିବୀ ବକ୍ଷରେ ଯାର ସ୍ଥାନ ବିଶେଷ ,

ସବୁଜିମା ଅଭୟାରଣ୍ୟେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣମନଲୋଭା ଅଟଇ ଯା ରୂପଲାବଣ୍ୟ ।

ଝରଇ ଚିରସ୍ରୋତାସ୍ବିନୀ ନଦୀ ଝରଣା କରି କଳକଲ୍ଳୋଳ ନାଦ ମଧୁ-ମୂର୍ଛନା ,

ସେ ମହାନ ଭୂମି ପାଦ ଦେଇ ଯହିଁ ଚଣ୍ଡାଶୋକ ବି ହୁଅଇ ଧରମାଶୋକ ,

ବିଶ୍ବ ଗାଏ ତା'ର ଗୁଣଗାରିମା , ଅହିଂସା, ଶାନ୍ତି, ମୈତ୍ରୀର ଯେ ବାର୍ତ୍ତାବାହକ ।

ଜନ୍ମ ନେଇ ସେ ମାଟିରେ ବାଜିରାଉତ।  ସୁବାଷ, ବିର୍ଶା,ସୁରେନ୍ଦ୍ର ଆଦି ବୀର    ଜନ୍ମଭୂମିର ମୁକ୍ତି ସଂଗ୍ରାମରେ ପ୍ରାଣଦେଇ  ରହିଗଲେ ଚିର ଅମର ,

ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ, ରାଧାନାଥ, ଗଂଗାଧର, ମଧୁ,ପଂଚସଖା, ସନ୍ଥକବି ଓ ଫକୀର  ରୁଦ୍ଧିମନ୍ତ କରି ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାକୁ  ସାହିତ୍ୟ ଆକାଶେ ଦେଖ ସଦା ଅମର ।

ଲୋକପ୍ରିୟ ବାଦ୍ୟ ଖଞ୍ଜଣୀ, ମୃଦଂଗ, ଢୋଲ, ନିଶାନ, ଶଂଖ,ଘଣ୍ଟ, ମହୁରୀ ।ଶ୍ରୀମଣ୍ଡନ କରେ ସାରା ଜଗତରେ ଆଦିବାସୀ ନୃତ୍ୟ, ଓଡିଶୀ, ସମ୍ବଲପୁରୀ ,

ଖୀରି-ପୁରୀ,ମଣ୍ଡା,ଆରିସା କାକରାକରୁଥାଏ ସଦା ମନକୁ ଶାନ୍ତି ।

ଖାଇବା ଲୋକର ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦ ମନେ ଭରୁଥାଏ

ଅଶେଷ ତୃପ୍ତି ,

ଆସ ମିଳିମିଶି ଏକ ପ୍ରାଣ ହୋଇଆମ କଳା,ସ୍ଥାପତ୍ୟକୁ ଜାଜ୍ଜୁଲ୍ଯମାନ କରିବା ,

ଭାଷା ସଂସ୍କୃତି ପ୍ରତି ଜନମାନସେ ପହଂଚାଇ, ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସପ୍ତରଂଗେ ରଂଗାୟିତ କରିବା ।