ସ୍ବପ୍ନର ମେହଗାନି

 ସମୟର ଛାତିରେ କେତେ କ'ଣ ହେଲାଣି ଶେଷ

      ଏବେ ତେଣୁ ବଳକା କେତେ ବା ଆୟୁଷ ,

        ଶୂନ୍ୟରେ ମିଳେଇ ଯାଇଛି ସବୁ କିଛି 

  ହୃଦୟରେ ଏବେ ଖାଲି ଅତୀତର ଭଗ୍ନାବଶେଷ .....

 

        ଫେରି ଆସିଵନି ଆଉ ସେ ରାତିର ଛାତି

            ଶୋଇବାକୁ ସ୍ବପ୍ନର ମେହଗାନିରେ , 

    ସମସ୍ତେ ବନ୍ଧା ଏଠି ନିଜ ନିଜ ନୀତି ନିୟମରେ ,

 ଦୁଇକୂଳ ଖାଇ ନଦୀ ବି ଗଲାଣି କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ....

   

        ତମେ ବଦଳଉ ଥାଅ ତମ ଅଭିଶପ୍ତ ରୂପ

           ବିଡ଼ମ୍ବିତ ଜୀବନର ପଣତ କାନିରେ ,

  ମୁଁ ଏଠି ରକ୍ତ ଜୁଡୁବୁଡୁ ବିଷମ ଗଣ୍ଠି ଫିଟାଇ ବାରେ ......

   ସତ୍ୟକୁ  ଜୀବନେ ଜୀଇଁବା ଏତେ ସହଜ ନୁହେଁ

       ମନ ହୁଏ ଅବରୁଦ୍ଧ , କ୍ଷତ ହୃଦୟରେ ହୁଏ ......

     ଏବେବି ସମୟ ଅଛି ନିଜକୁ ବଦଳାଇ ନିଅ

    ମିଛ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବାରେ ଅଛି କି ଲାଭ ବା କୁହ .... !

  ଧୂଆଁ ଭଳି ଏକ ଜୀବନ ଦିନେ ଧୂଆଁ ହୋଇ ଯିବ

      ନା ମୁଁ ଥିବି ଦେଖିବା ପାଇଁ ନା ତମେ ଥିବ .....