ସ୍ବାର୍ଥ

ଛୁଆଟିକୁ କାନ୍ଦୁଥିବା

କୋଳେଇ ନେଇ,

ଚୁପ୍‍ କରାଇବାରେ

କେତେ ଯେ ଆନନ୍ଦ

ସନ୍ତାନ ହୀନ ଦମ୍ପତିଙ୍କୁ ?

 

ଆଜ୍ଞାତରେ ସୁଖଦେଇ

ବଢିଥିବା ବାଳକଟି ଦିନେ,

ବୟସାତିକ୍ରାନ୍ତେ

ହୋଇଯାଏ ଉତ୍ତରଦାୟୀ ।

 

ସୁଖ ଖୋଜୁଥିବା ମାନବଟି

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବମୁଖ ହୋଇ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ,ଚନ୍ଦ୍ର,ତାରାଗଣ ଦେଖି

ଭୁଲିଯାଏ

ଭୂମିର ଅସ୍ତିତ୍ବ ।

 

ଭୁଲିଯାଏ 

ପୂର୍ବ ଆକାଶର ସେଇ ସୁନେଲୀ କିରଣ

ଚକ୍‍ ମକ୍‍ କରୁଥିଲା ଦିନେ

ତାର ମଖମଲ୍ଲୀ ମୁହଁ

ଯେଉଁ କୀରଣରେ !!

 

ପ୍ରକୃତରେ ମଣିଷଟି

କେତେ ସ୍ବାର୍ଥପର ?

ପାଇଗଲେ ଚିକ୍‍ମିକ୍‍ କାଚର ଟୁକୁଡା

ଭୁଲିଯାଏ ହାତେଥିବା

ପୁରୁଣା ହୀରାକୁ ???? 

 

ହୀରା କିନ୍ତୁ ,

ଥିଲା ମୂଲ୍ୟବାନ

ଯୁଗାନ୍ତରେ ଥିବ ଯେ ଅମୁଲ୍ୟ 

ସ୍ବାର୍ଥପର ମଣିଷଟି କିନ୍ତୁ,

ବୁଝେ ତାର ମୂଲ୍ୟ .......

ଯେତେବେଳେ 

ହାରିଯାଏ ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ।

 

ପାଏ ନାହିଁ ହିରା ପ୍ରାୟ ଅତୀତକୁ ଆଉ

ଭଙ୍ଗୁର କାଚ ଖଣ୍ଡଧରି 

ଝୁରୁଥାଏ ମନେ ମନେ 

 ନିଜ ଅତୀତକୁ ଭିଡି ଧରି

ପୁଳାପୁଳା ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ !