ସାତ ସୁର

ରୁମ ଝୁମ ତୁମ

ପାଉଁଜି ଶବଦେ

ଭାଙ୍ଗିଗଲା ମୋର ନିଦ

ପହିଲି ଫଗୁଣ

ମଳୟ ପବନେ

ଚହଲି ଗଲା ମୋ ହୃଦ ।

ବେପଥୁ ଓଠରୁ

ଝରିଗଲା ଭାଷା

ପ୍ରୀତିର ରାଗିଣୀ ତୋଳି

ନୟନ ଯୁଗଳୁ

ପ୍ରେମର ତରଙ୍ଗ

ସ୍ନେହ ରଙ୍ଗେ ଖେଳେ ହୋଲି ।

ରଜନୀ ପାହିଲା

ସୁରୁଜ ଉଇଁଲା

ପଦ୍ମ ହସେ କିରି କିରି

ଚାହାଣୀରେ ଭରା

କୁହୁକ ପରଶ

ପରାଣ ଭାଵଇ ଝୁରି ।

ଆତୁରେ ବିଭୋର

ହୃଦୟ ମୋହର

ତୁମର ପ୍ରଣୟ ପାଇଁ

କଣେଇ କଣେଇ

ଫେରି ମୁଁ ଚାହୁଁଚି

କାଳେ ଚୁମି ଦେବ ସହି ।

ଭାବନା ରାଇଜେ

ମୃଦୁ ଭୂମିକମ୍ପ

ଅଧିରେ ଥରୁଛି ହିଆ

ଆବଗେ ଝୁମୁଛି

ମନ ତଳେ ମୋର

ନିରବେ ଦେଖୁଛି ପ୍ରିୟା ।

ପୁଣି ଥରେ କେବେ

ଆସ ମୋର ସାଥୀ

ଅନ୍ତର ଦରଜା ଖୋଲି

ବନ୍ଧନର ଡୋରୀ

ଛିଡିବନି କେବେ

ସାତ ସୁର ହେଲେ ମେଳି ।