ସାଇ

ଦେଖୁଅଛି ଯାହା ବୃକ୍ଷଲତା ତାହା

ତୁମର ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ,

ଶାର ଜଗତର ଏକ ସାଇଶ୍ୱର

ଅଛନ୍ତି ସକଳ ଘଟେ ।

ସଂସାର ନାବରେ ନାଉରୀ ରୂପରେ

 ବାହୁଛ ଧରିଛ କାତ

ଭଵ ସାଗରରୁ ପାରିକରୁଅଛ

ବିପଦେ ଧରିଛ ହାତ ।

ବିଶ୍ୱପିତାଙ୍କୁ ଯେ ଭୂଲି ଯାଇଥାଏ

ଅହଂକାରେ ବୁଲୁଥାଏ

ମାୟା ଜାଲେ ପଡି ଛଟପଟ ହୁଏ

ଅକାରଣେ ଝଡି ଯାଏ ।

ହରତା କରତା ଦଇବ ବିଧାତା

ସତ ଗୁରୁ ସାଇନାଥ

ବିପଦେ ଆପଦେ ସାଥିଟିଏ ପରି

ଚଳାନ୍ତି ଜୀବନ ରଥ ।

ତିନିଗୁଣ ଯାହା ସତ ରଜ ତମ

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଭିତରେ ଭେଦ

ସାଇନାମ ଧରି ତୁମକୁ ସମର୍ପି

କରମେ ନରୁହେ ଖେଦ ।

ଭକତ ତୁମର ବିପଦେ ପଡିଲେ

ଉଛନ୍ନ ହୁଅଇ ପ୍ରାଣ

ମହାବିପଦରୁ ଉଦ୍ଧାର କରନ୍ତି

ବଞ୍ଚାଇ ଦିଅନ୍ତି ଜାଣ ।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ପ୍ରାଣରେ ଫୁଲର ଘ୍ରାଣରେ

ଜଳେ, ସ୍ଥଳେ, ଆକାଶରେ,

ଚଉଦିଗେ ଥାଇ ନିକଟରେ ରହି

ବାହାର ଅବା ପାସରେ ।

ସତଗୁରୁ ନାଥ ସାଇ ମହେଶ୍ୱର

ପରମ ଈଶ୍ୱର ନମଃ

ଆଲ୍ଲା, ଯୀଶୁ, କୃଷ୍ଣ ଯେଉଁ ନାମେ ଡାକ

ଶୁଣନ୍ତି ଠାକୁର ମମ ।

ସବୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ହୃଦୟେ ବିରାଜ

ପଦ୍ମ ପତ୍ର ଜଳ ପରି

ଢଳ ଢଳ ପରି ଖେଳୁଥାଏ ହଂସ

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ଧରି ।

ଖାଉଛେ, ଯାଉଛେ, ଯାହାବି ଭାବୁଛେ

ଲୁଚାଉଛେ ସେତ ଜାଣେ

ସମୟ ଆସିଲେ ନିଜ ଭୂଲ ପାଇଁ

ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ କରି ଆଣେ ।

ଘରେ କି ବାହାରେ, ଗାଡି କି ଘୋଡାରେ

ବିଲରେ ରହିଲା ବେଳେ

ସାଇ ଜପୁଥିଲେ ମନେ ଭଜୁ ଥିଲେ

ରଖିଥାନ୍ତି ତାଙ୍କ କୋଳେ ।