ସାବିତ୍ରୀ

ସାବିତ୍ରୀ ,,,

ନାରୀ ନୁହେଁ ସେ ତ କିମ୍ବଦନ୍ତୀଟିଏ

ପତିବ୍ରତା ଶିରୋମଣୀ 

ଉଜ୍ଜ୍ବଳା ଦୀପଶିଖାଟିଏ,

ଗହନ ବନ ଭିତରେ

ଉଛୁଳା ଗିରିକନ୍ୟାଟିଏ

ଦି ପଟ ଶଂଖା , 

ଟୋପେ ସିନ୍ଦୂରରେ ହସୁଥିବା

ପ୍ରୀତି-ପଦ୍ମା ସିଏ ,

ତା'ର କେତେ ବର୍ଣ୍ଣ , କେତେ ରୂପ

କେବେ ସେ ଦୁହିତା

ଦୁଇ କୂଳେ ହିତା ,

କେବେ ନୀରବେ ଜଳୁଥିବା

ସଂଧ୍ୟାଦୀପଟିଏ ,

ନିଜେ ଭୋକ ଉପାସରେ ରହି

ସଭିଁଙ୍କ ସୁଖ ମନାସୁଥିବା

ଚଞ୍ଚଳା ଗୃହିଣୀଟିଏ,

ଆଖିର ଲୁହକୁ ଓଠ ତଳେ ଚାପି

ହସି ହସି ବଞ୍ଚୁଥିବା

ଝରା ଶେଫାଳୀଟିଏ,

ସୁହାଗିନୀ ହୋଇ ମରିବାର

ଅଭିଳାଷା ନେଇ,

ସେ ତ ପ୍ରତିଦିନ ଚଉରା ମୂଳେ 

ଜାଳିଦେଉଥାଏ ଦୀପଟିଏ,

ସହିନିଏ ଯେତେସବୁ ଟାଣ କଥା 

କାହା ଠାରୁ କିଛି ପ୍ରତ୍ୟାଶା ନ ରଖି

ଜୀବନ ଗାଡ଼ି ତା' ଗଡୁଥାଏ,

ନାରୀ ନୁହେଁ ସେ ତ ଦୀପଟିଏ 

ଆଲୋକ ଦେଖାଇ ଅନ୍ଧାର ପଥରେ

ଅନ୍ଧାରକୁ ଦେହେ ମାଖିହୁଏ

ତିଳ ତିଳ ସେ ତ ଜଳୁଥାଏ ,

ନାରୀ ଜୀବନରେ ଏତେ କଷ୍ଟ ଦେଖି

ବୋଧହୁଏ ସାବିତ୍ରୀ ,

ମାଗିପାରିଲେନି କନ୍ୟାଟିଏ,

ଶତ ପୁତ୍ର ମାଗି ଯମଙ୍କ ପାଖରେ

ଫେରାଇ ଆଣିଲେ ପତି-ପ୍ରାଣ ଯିଏ,

ନାରୀ ନୁହେଁ ସେ ତ ଦେବୀଟିଏ,,,