ସାବଧାନ

କେମିତି ନୃଶଂସ,    ପାମର ପିଶାଚ,

    ହତ୍ୟାକାରୀ ଭୀମ ଜନ ।

ଲଗାଇ ଜାଣିନ,   ଚାରା ଗଛଟିଏ,

    କାଟ କାହିଁ ହୀନ ମନ ।

କି ଦୋଷ କରିଛି,  କୁହ ହେ ମାନବ,

   ଦୋଷ ମୋର ଥରେ କୁହ।

ଦାନା ଯୋଗାଉଛି,  ବରଷକ ଯାକ,

    ଝରାଇ ଆଖିରୁ ଲୁହ ।

ମୁକ ଅଟେ ମୁହିଁ,  କହି ପାରେ ନାହିଁ,

    ମୋ ଦୁଃଖ ଶୁଣିବ କିଏ ।

ମୁହିଁ ନିରାମୟ,     ଶିଥିଳ ହୃଦୟ,

     ଜୀବନ୍ତ ନମୁନା ଟିଏ ।

ଥରେ ଭାବି ଦେଖ, ଦୈନିକ ଜୀବନେ,

     ଆଣ ବିପଦକୁ ଡାକି।

ବିଷାକ୍ତ ଧୁଆଁରେ,    ଭରୁଛ ଜଗତ,

    ଭୋଗିବା ରହିଛି ବାକି ।

ପଥରେ ପଥିକ,    ବିହଙ୍ଗର କୁଳ,

    ଆଶ୍ରା କରିଥାନ୍ତି ମୋତେ ।

ବାଦଲ ଆକୁଳେ,   ଦରଶନ ପାଇଁ,

    କରେ ବଜ୍ରାଘାତ କେତେ ।

ବାୟା ହୋଇଯାଏ, ତୋଫାନି କରାଏ,

    କ୍ରୋଧରେ ସମୀର ଆଜି ।

ମୃତ୍ୟୁ ମଳୟକୁ,     ବସନ୍ତ ସଂଘାରି,

    ଘୂର୍ଣ୍ଣିବାତ୍ୟା ରୂପ ସାଜି ।

ସାବଧାନ ହୁଅ,     ପାପିଷ୍ଠ ମାନବ,

    କରନା ସଂଘାର ମୋର।

ଛିଡା ହୋଇଥାଏ,    ବକ୍ଷକୁ ବିସ୍ତାରି,

   ନାହିଁ ମୋ ଜୀବନ ଡୋର ।

ଆସୁ ପଛେ ବାତ୍ୟା,  ଅବା ବଜ୍ରାଘାତ,

    ଖାତର ନାହିଁ ଯେ ମୋର ।

ମୁହିଁ ସେବାକାରୀ,   ପ୍ରାଣୀ ଜଗତର,

    ହତ୍ୟାରୁ ଯେ ରକ୍ଷାକର ।

କାଟନା କାଟନା,  ନିର୍ଦୋଷ ଯେ ମୁଇଁ,

    ଭୟ ଏକା ମୋ ମାନବ ।

ସେବାର ଫଳରେ, ହତ୍ୟାରେ ସେବୁଛ,

     ସାଜୁଛ କିଆଁ ଦାନବ ।