ସ୍ୱଧର୍ମ ନଷ୍ଟ ନ ହେଉ

ନିଶିଦିନ ଆଖି ଆଗେ ଉଠଇ କୋକେଇ

କାଳର କରାଳ ଗର୍ଭେ ବାଛ ବିଚାର ନ ଥାଇ ।

କୃତାନ୍ତ ପାଶ କବଳେ ସଂସାର ଦେଖଇ

ନିମିଷେ ପ୍ରାଣ ପୀୟୁଷ ନିଃଶେଷ କରଇ ।

କାଲି ପରି ଧାଇଁଗଲା ସମୟ ଅତୀତ

ନୂଆ ପୁରୁଣା ସାଥିରୁ ଗଲେଣି ବହୁତ ।

କାଳ ଅକାଳ ଗଣତି ହାତେ କା’ର ମତି

ଭୋଗ ବହୁଳେ ସୌଧ ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ କୀର୍ତ୍ତି ।

ଯଶ ଅପଯଶ ଗର୍ବ ଦମ୍ଭ ରହିଯାଏ ମହୀ

ପରଖି ନେ ମଣିଷପଣକୁ କେତେ ଅଛୁ ବହି ?

ଘଡ଼ିକେ ଘୋଡ଼ା ଛୁଟଇ କଟେ ସମ୍ପର୍କର ଡୋର 

ସ୍ୱାର୍ଥ ଲାଳସା ମିଥ୍ୟା ପ୍ରଶଂସାରେ ରସେ ଆଜି ନର ।

ସ୍ନେହ ମମତା ପ୍ରେମ ଧିରେ ଧିରେ ଯାଉଛି ବିକଳାଙ୍ଗ ହୋଇ

ନିଜ ଗୋଡ଼ରେ ଛିଡ଼ା ହେବା ଚେଷ୍ଟାରେ ବାପା ମାଆ ଯାଆନ୍ତି ଦୂରେଇ ।

ଯାନିଯାତ୍ରା ମହୋତ୍ସବ କରିବାରେ ପଛଘୁଞ୍ଚା ନାହିଁ

ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭକ୍ତି ଦାନ ପୁଣ୍ୟରେ ସାତ୍ତ୍ଵିକତା କାହିଁ ?

ରାମରାଜ୍ୟ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଥିଲେ ଜାତିର ଜନକ

ସତ୍ୟ ଅହିଂସା ଅପରିଗ୍ରହ ଅସମ୍ଭବ ମଣିଲେଣି ଲୋକ ।

ମହାତ୍ମା କହୁଥିଲେ ଭାରତର ଆତ୍ମା ଗାଁରେ ବସଇ

ବଦନାମ ସହରି ସଭ୍ୟତା, କହ ଆଜି ଗାଁ କିଆଁ ମଦରେ ଭାସଇ ?

ବିଶ୍ୱଗୁରୁ ରୂପେ ଯଶ କୀର୍ତ୍ତି ଆମ ଧରୋହର

ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ରସେ ପ୍ଲାବିତ ଦେବଭୂମି ସଂସ୍କୃତି ଆମର ।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ବୁଦ୍ଧ ମୁନିଋଷି ପୂର୍ବ ପୁରୁଷ ଯାହାର

ଉତ୍ତମ ଦାୟାଦ କି ଆମେ ? ଅବକ୍ଷୟେ ଆମରି ସଂସ୍କାର ।

ଅନ୍ୟାୟ ଅତ୍ୟାଚାର ଦୁଷ୍କର୍ମ ବଢ଼ଇ ଅପାର

ସମାଜରେ ମାନବିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଷଡ଼ରିପୁର ଶିକାର ।

ଭାଇ ଭାଇର ଶତ୍ରୁ ଅସହିଷ୍ଣୁ ପଡ଼ିଶା ବେଭାର

କି ଶୋଭା ଦେଉଛି ଏହା ନିଜ ଅନ୍ତରାତ୍ମାକୁ ପଚାର ।

କେତେ ବା ମଣିବି ଧରା ସ୍ୱର୍ଗଧାମ ମୋର

ଚତୁପାର୍ଶ୍ବରେ ଦେଖଇ ଭୁସୁଡୁଛି ସଂସାର ଆଧାର ।

କଳି କାଳ ବୋଲି ମନକୁ ବୁଝାଉଛି ବସି

ସ୍ୱଧର୍ମ ମୋ ନଷ୍ଟ ନ ହେଉ ମହାପ୍ରଭୁ ସତ୍ୟ ଆସୁ ହସି ହସି ।