ସ୍ୱାର୍ଥପର

ସମୟ ସ୍ରୋତ ଏ ଭାରି ଅମାନିଆଁ

ମାନେନାହିଁ ବନ୍ଧବାଡ଼,

ସହିବାର ସବୁ ଧର୍ଯ୍ୟବନ୍ଧ ଭାଙ୍ଗି

ଆସୁଛି ଜୀବନେ ଝଡ଼ |

ସାମାନ୍ୟ ମଣିଷ କେତେଵା ଆୟୁଷ

ବିଷ ହେଲାଣି ପିୟୁଷ,

ନିଜଲୋକ ଯଦି ଶତ୍ରୁ ହୁଏ ଏଠି

କାହାକୁଯେ ଦେବା ଦୋଷ |

ସୈତାନ ସାଜିଛି ମନ ଓ ବିବେକ

ବିଚରାଶକ୍ତି ଯେ କ୍ଷୀଣ,

ବୁଝୁନାହିଁ କାହା ପରିସ୍ଥିତି ଏଠି

ଶୋଷି ନେଉଅଛି ପ୍ରାଣ |

ଅର୍ଥ ଓ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ସୁଖ ପାଇବାକୁ

ଭାଙ୍ଗି ନୀତି ଧର୍ଯ୍ୟବନ୍ଧ,

ହତ୍ୟା ଲୁଣ୍ଠନରେ ମଜ୍ଜାଇ ନିଜକୁ

ସ୍ୱାର୍ଥରେ ହେଲାଣି ଅନ୍ଧ |

ସମାଧାନ କିଏ କରିବ ଏହାର

ସର୍ବେହେଲେ ସ୍ୱାର୍ଥପର,

ରକ୍ତ ନଦୀଧାର ବୋହିଯିବ ସିନା

ହେବନାହିଁ ଉପଚାର |

କେତେ ପୁଣ୍ୟବଳେ ଏ ମଣିଷ ଜନ୍ମ

ମହତ୍ୱ ବୁଝୁଚି କିଏ,

ଆପେ ବଞ୍ଚି ପୁଣ୍ୟ ଅର୍ଜିବାକୁ ଜନ

ନିଜକୁ ମହାନ କୁହେ |

ହେ ବିଶ୍ୱ ନିୟନ୍ତା ଜଗତ ବିଧାତା

ଏହାକି ତୁମ ବିଧାନ,

ଶୂନ୍ୟକରି ସୃଷ୍ଟି ରଚି ଲୀଳାଗୋଟି

ପାପୀକୁ କର ନିଧନ |