ସ୍ୱାଧୀନତାର ଆନନ୍ଦ

ତିନି ବର୍ଷ କାରାଦଣ୍ଡ ଭୋଗି ପୀତବାସ

ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଫେରୁଥିଲା ନିଜର ଆବାସ |

ଦେଖେ ବଜାର ମୁଣ୍ଡରେ ଜଣେ ବ୍ୟବସାୟୀ

ପଞ୍ଜୁରୀରେ ଶୁଆ ରଖି ବିକ୍ରି କରୁଥାଇ |

ତା ପାଶେ ପ୍ରବେଶି ପୀତବାସ ହେଲା ଠିଆ

ପଚାରିଲା କେତେ ମୂଲ ଅଟେ ତୁମ ଶୁଆ |

ଗୋଟିକୁ ଏକଶ'ଟଙ୍କା ବିକୁଅଛି ମୁହିଁ

ପୀତ ବୋଲେ ସବୁତକ ମୁହିଁ କିଣିବଇଁ |

ସର୍ବମୋଟ ପନ୍ଦରଟି ଶୁଆ ତାର ଥିଲା

ବାର ଶହ ଟଙ୍କା ଦେଇ ପୀତବାସ ନେଲା |

ତାହାରି ଆଗରେ ପଞ୍ଜୁରୀକୁ ଖୋଲି ଦେଇ

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସବୁ ଦେଲାକ ଉଡ଼ାଇ |

ପଞ୍ଜୁରୀରୁ ଯେଉଁ ଶୁକ ବାହାରଇ ନାହିଁ

ହାତରେ କାଢ଼ି ତାହାକୁ ଦିଅଇ ଉଡ଼ାଇ |

ଚଢ଼େୟା କହିଲା ଭାଇ କଣ ପାଇଲ 

ଏତେ ଗୁଡ଼ାଏ ପଇସା ପାଣିକି ଫିଙ୍ଗିଲ |

ଭାଷେ ପୀତବାସ ହାସ ପ୍ରକାଶି ମୁଖର

ତୁମେ କାହୁଁ ବୁଝିବ ଆନନ୍ଦ ସ୍ବାଧୀନର |

ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ କେଡ଼େ କଷ୍ଟ ପାଉଥିଲେ

ଡେଣା ଜାକି ଦିନ ରାତି ଲୁହ ଢାଳୁଥିଲେ |

ମୁକ୍ତ ଆକାଶରେ ଏବେ ଉଡିଗଲେ ସୁଖେ

ମୁକ୍ତବ୍ୟୋମଚାରୀ ବନ୍ଧନରେ ଥିଲେ ଦୁଃଖେ |

ଜୀବନରେ ତୁମେ ଭୋଗି ନାହଁ କାରାକଷ୍ଟ 

ବନ୍ଦୀ ଜୀବନର ଦୁଃଖ ଜାଣିବ କେମନ୍ତ |

ଆଜି କାରାମୁକ୍ତ ମୁହିଁ ଆହା କି ଆନନ୍ଦ

ହାତେ ଖସି ପଡ଼ିଛି କି ସରଗର ସମ୍ପଦ |