ସ୍ୱାଧୀନତା ତୁମେ

କୁହ ଏବେ ସ୍ୱାଧୀନତା ତୁମେ କେଉଁଠି

ବାବୁଙ୍କ ଦପ୍ତରରେ ଦବି ରହିଥିବା

କେଉଁ କାଳରୁ ସେଇ ଅସହାୟର

ଦରଖାସ୍ତ କାଗଜଟିରେ, ନା ପାଞ୍ଚ ପୁଅଥାଇ

ସହରର ଗଳି କନ୍ଦି ବୁଲି ପେଟପାଳୁଥିବା

ସେଇ ହତଭାଗିନୀ ପାଖରେ ।

ତେବେ କୁହ ସ୍ୱାଧୀନତା ତୁମେ କେଉଁଠି

ଜିଇଁବାର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି ନିର୍ଭୟରେ

ରାସ୍ତାଚାଲୁଥିଲାବେଳେ ଦେହ ରାକ୍ଷସଙ୍କଠାରୁ

ଧର୍ଷିତା ହେଇ ଜୀବନ ବିତାଇବାରେ

ନା ସେଇ ଚରିତ୍ରହୀନ ଲମ୍ପଟ ର

ପ୍ରେମର ମାୟା ଜାଲ ରେ ନିରୀମାଖୀଟିଏ

ଛନ୍ଦିହେଇ ଛଟପଟ ହେବାରେ ।

ଥରେ କୁହ ସ୍ୱାଧୀନତା ତୁମେ କେଉଁଠି

କଣ ସଫେଦ କୁର୍ତ୍ତା ପିନ୍ଧା ଜନତାଙ୍କୁ

ଜନାର୍ଦ୍ଦନ କହୁଥିବା ମହାଲୋଭି,

ସର୍ବଗିଳା, ଗଜମୁର୍ଖଙ୍କ ଚଉକିରେ

ନା ସରକାରୀ ଘରେ ତଳ ପଦବୀରେ

କାର୍ଯ୍ୟରତ ମୁଁ କରିଦେବି କହୁଥିବା

ଗୋଟିଏ ଚୋର ତସ୍କରର ପକେଟରେ ।

ସତକୁହ ସ୍ୱାଧୀନତା ତୁମେ କେଉଁଠି

ଓଃ ହନ୍ତସନ୍ତ ହେଇ ଦାଦନ ପାଇଁ

ବିଦେଶ ଯାଉଥିବା ଖଟିଖିଆର 

ଟାଣୁଆ ହାତରେ, ନା ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି

ବାବୁ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଲହୁ ଲୁହ ଏକକରି

ସ୍ୱଳ୍ପ ପାଉଣାରେ ନିଜର ଗୁଜୁରାଣ 

ମେଣ୍ଟାଉଥିବା ଗରିବ ର ହକ୍ ରେ?