ରୋଗୀଣା ମା'ର କଥା

ତୋ କୋଠା ପଛରେ ମୋ ପାଇଁ ପରା ତୁ

କୁଡ଼ିଆ ଦେଇଛୁ ତୋଳି

ସେହି ଘରେ ପରା ଶାନ୍ତିରେ ଥିଲି ମୁଁ

ଡିବିରି ଆଲୁଅ ଜାଳି ।

ଚାହିଁ ନାହିଁ କେବେ ମାର୍ବଲ ଚଟାଣେ

ପାଦ ମୋ ରଖିବା ପାଇଁ

ମୁଁ ପରା ବୁଢୀଟା ସେହି ଚଟାଣରେ

ପରିବିକି ପାଦ ଥୋଇ ।

ଶାଶୁକୁ ତୋହର ଘରେ ତୋର ଦେଖି

କରିନାହିଁ ମନ ଉଣା

କା ସାଥେ କେମିତି ଚଳିବାକୁ ହେବ

ସେ କଥା ମୋତେ ହିଁ ଜଣା ।

ଯେବେ ଭୋଜିଭାତ ଘରେ ତୋର ହୁଏ

ମାଗିଛିକି କହ କେବେ

ସବୁଗଲା ପରେ ବଞ୍ଚି ଗଲେ କିଛି

ଆଣି ଦେଉ ପରା ତେବେ ।

କରିନାହୁଁ ବୋଲି ସେବା ତୁ ମୋହର

କେମିତି କହିବି କହ

ମୋତେ ଛାଡ଼ନାହୁଁ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ତୁହି

କହିଛୁ ଏଇଠି ରହ ।

ଏଇଠି ତୋହର ପୁଅ ଝିଅ ଦେଖି

ହେଉଛି ଯେତିକି ଖୁସି

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ କଣ ସେତିକି ମିଳନ୍ତା

ମରନ୍ତିନି ବସି ବସି ।

କହିବାକୁ ତୋତେ ଚାହୁଁଛି ଏତିକି

ପାରୁନାହିଁ କିଛି କରି

ପାରିବୁ ଯଦି ତୁ ଦୟାକରି ମୋତେ

ଦେବୁ ଭାତ ତରକାରୀ ।

ମାଗୁନାହିଁ ତୋତେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ

ଖାଦ୍ୟରୁ ବଞ୍ଚେଇ ଦେବୁ

ଯେଉଁଦିନ ଯାହା ଫୋପାଡ଼ି ଦେଉଛୁ

ମୋ କଥା ସେବେ ଭାବିବୁ ।

ଦେଖୁଛି ନିଇତି ବୋହୁ ମା ମୋହର

କୁକୁରକୁ ଡାକି ଦିଏ

ଦେଖିଦେଲେ ମୋତେ ନାକକୁ ଟେକିକି

ଘରକୁ ପଳେଇ ଯାଏ ।

ନଦେବା ପାଇଁକି ମନ ଚାହେଁ ଯଦି

କରିବି ନାହିଁ ମୁଁ ରାଗ

କୁକୁରକୁ ଯାହା ଦେଉଅଛୁ ନିତି

କରିବି ସେଥିରୁ ଭାଗ ।

ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି କୁକୁରଟା କାଳେ

ସବୁଠୁ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ପ୍ରାଣୀ

ଜାଣିଅଛି କେବେ କରିବନି ମନା

ଦୁଃଖ ମୋ ପରିବ ଜାଣି ।