ରାଧା-ଧାରା

ସଖା !

ରାଧାନାମେ ତୁମ ବଂଶୀଧ୍ୱନୀ ଶୁଣି

 ମୁଁ ବିଗଳିତ ହୋଇଯାଏ ବାରମ୍ବାର

ବଜାଅ ସଖା ବଜାଅ !

ତୁମ ମୋହନବଂଶୀ ବାଜିଉଠୁ ମୋର ପ୍ରାଣ-ବୃନ୍ଦାବନେ ।

ସ୍ତବ୍ଧ ହେବାକୁ ଦିଅନା ଏ ମୁରଲୀସ୍ଵନ

ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପରେ ତରଳି ନ ଗଲା ଯାଏଁ..

ତୁମ ବେଣୁସ୍ଵନରେ ତରଳିଯାଉ ମୋର ଏ ପାଷାଣ ହୃଦୟ ।

ବିଗଳିତ ହେଉ ମୋର ଆତ୍ମା, ଦେହ ଆଉ ମନ ।

ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ତରଳି ଯାଇ ଜଳ-ଧାରାଟିଏ ହୋଇଯାଏ,

ସେଇ ଜଳରେ ମୁଁ ଧୋଇ ଦେଉଥାଏ ତୁମ ପଦ୍ମପାଦ ।

ରାଧା ଧାରାରେ ତୁମେ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥାଅ ଅସଂଖ୍ୟ ରାଗ-ରାଗିଣୀ

 ତୁମ ବଂଶୀସୁରରେ ଝଂକୃତ ହେଉଥାଏ ରାଧା, ରାଧା,

ରାଧା

ସେଇ ଅପୂର୍ବ ବଂଶୀସୁରେ

ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଗଳିତ କ୍ଷୁଦ୍ର ଜଳଧାରଟିଏ ହୋଇଯାଏ !

ମୋ ଜୀବନ ରୂପୀ ଜଳଧାରା ପୁଣି ମିଶିଯାଉ 

 ତୁମର ସେ ପବିତ୍ର ରାଧା ଧାରାରେ

"ରାଧା" ଶବ୍ଦକୁ ଓଲଟେଇଲେ ଧାରା ।

ଏଇ ରାଧା ଧାରାରେ ଯୁଗେ ତୁମେ ଧରାଦିଅ

ଧରାଧାମରେ ତୁମେ ଓହ୍ଲେଇ ଆସ ରାଧା-ଧାରାରେ,

ପୁଣି ଗୋଲକ-ବୃନ୍ଦାବନକୁ ପ୍ରସ୍ଥାନ କର 

ଏଇ ରାଧା-ଧାରାରେ ।

ସେଇ ଧାରାରେ ମୁଁ ମିଶିଯିବାକୁ ଚାହେଁ ସଖା।

ଏଇ ରାଧା ଧାରାରେ-

 ପ୍ରତିଟି ଯୁଗରେ ତୁମେ ଧରାଧାମକୁ ଆଗମନ କଲେ,

ତୁମ ସାଙ୍ଗରେ ମୁଁ ଆସୁଥିବି..

ଆଉ, ଆତ୍ମ ବିଭୋର ହୋଇ ଉପଭୋଗ କରୁଥିବି 

    ତୁମର ଅମୃତମୟ ଲୀଳା-ମାଧୂରୀକୁ ।

ସଖା !

ତୁମେ ଯେ ମହାସିନ୍ଧୁ ।

ରାଧା-ଧାରାରେ ତରଙ୍ଗମାନ

  ତୁମ ବକ୍ଷରେ ଦୋଳି ଖେଳୁଥାଏ ।

ସେଇ ମହାସିନ୍ଧୁର ତରଙ୍ଗମାଳାରେ

   ମୋତେ କରିଦିଅ ଫେନିଳ ବିନ୍ଦୁଟିଏ ମାତ୍ର।

ବିନ୍ଦୁଟିଏ ହୋଇ ଭକ୍ତିରସାମୃତସିନ୍ଧୁରେ-

 ରାଧା ଭାଵରେ ଭାବିତ ହୋଇଯିବି ମୁଁ...

ଆଉ, 

କୃଷ୍ଣପ୍ରେମ ମହାରାସର ରସକୁ

   ନିତ୍ୟ ଆସ୍ୱାଦନ କରୁଥବି-

         ଚିରନ୍ତନୀ ରାଧା-ଧାରାରେ ।