ପଥର

ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ସୁସଂସ୍ପର୍ଶେ ଆସି

ମଣିଷଙ୍କ ପରି ନହୁଏ ଯିଏ ,

ଇର୍ଷା ଓ ଜ୍ଵଳନ ଯେ ମଣିଷେ ଥାଏ 

ପଥରଟି ତୁଲ୍ୟ ମଣିଷ ସିଏ ।୧।

ପଥରରେ ଗଢା ମନଟି ଯାହାର

ଯେତେ ଯାହା କଲେ ବଦଳେ ନାଇଁ ,

ଆନ୍ତରିକ ଶ୍ରଦ୍ଧା ସ୍ନେହ ପରିଭାଷା

ମୂଲ୍ୟହୀନ ଅଟେ ତାହାରି ପାଇଁ ।୨।

ଓଠାେ ତଳେ ଯା'ର ହସ ଦେବା ଲାଗି

ଅଣ୍ଟିରେ ପଥର ସାଉଁଟ ତୁହି ,

ଆବୁଡ଼ା ,ଖାବୁଡା ଦେହ ବୋଲି ଛୁଇଁ

ନ କୁହନ୍ତୁ ତାକୁ ପଥର କେହି ।୩।

ପଥରରେ ଯା'ର ଶରୀରଟି ଗଢା 

ସେ କାହୁଁ ବୁଝିବ ମଣିଷ କଥା ,

ଛଳନାର ସେହି ମାଙ୍କଡ଼ା ପଥରେ

ବଳି ପଡ଼ିଯାଏ ନିଜସ୍ଵ ସତ୍ତା ।୪।

କିପରି ବୁଝିବା ମନ ତଳେ କା'ର

ଛଳନାର ସେହି ଆପଣା ପର ,

ଛଳନା ପଥର ମନତଳେ ପୁଣି

ତଥାପି କରିଛେ ନିଜର ଘର ।୫।