ଅମାବାସ୍ୟା

ଜୀବନେ ମୋ ଦେଖିନାହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣେନ୍ଦୁର ଶୋଭା

ଶର୍ବରୀ ତ ଆସେ ନେଇ କାଳିମାର ଆଭା

ଅନ୍ଧାରର ଦାସ ବୋଲି ସଦା ଅପଦସ୍ତ

ଦୁନିଆଁ ଆଖିରେ ମୁଁ ଯେ, ଏକ ଅଭିଶାପ ।

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ ମୋ ଠାରେ ନାହିଁ ତ ଯୋଛନା

ଏତେ ଦୁଃଖ ମୋ କପାଳେ କାହିଁକି ଜାଣେନା ।

ବିଧାତା ଲେଖିନି ଭାଗ୍ୟେ, ପୁନେଇଁର ଚାନ୍ଦ

ନିଜେ ବି ଜାଣିନି କେଉଁ ଭୁଲ୍ ର ଏ ଦଣ୍ଡ ।

ଏକାରଣେ ଏତେ କଷ୍ଟ ଦେଲେ ଭଗବାନ

ଦେଖି ପାରିଲିନି କେବେ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀର ଜହ୍ନ ।

ପଙ୍କିଳ ଜୀବନ ମୋର କଳଙ୍କରେ ଭରା

ଆଗମନ ଦୁଃଖରେ ମୋ କାନ୍ଦି ଉଠେ ଧରା ।

ତଥାପି ମୁଁ ପ୍ରତି ମାସେ ଥରଟିଏ ଆସେ

ଚାନ୍ଦର ଚାନ୍ଦିନୀ ପାନ କରିବାର ଆଶେ ।

ଚାହେଁନା ମୁଁ ସମ ହେବି ପୁନେଇଁ ରାତିର

ଆଶା ମୋର ଜହ୍ନର ତ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇବାର ।

ବହୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ଅନ୍ତହୀନ ମୋ ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ଇନ୍ଦୁର ପ୍ରୀତି ଲାଳସେ ଅନ୍ତହୀନ ଅମାବାସ୍ୟା ।