ପ୍ରତିଦାନ

ସଂପର୍କର ଶ୍ରେଷ୍ଠଜୀବ 'ବାପା' ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦେ 

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ନିଭୃତ କୋଣରେ ।

ଯେହୁଥିଲା ଦିନେ ସ୍ରଷ୍ଟା ଆଜି ପରିଚୟ ସୃଷ୍ଟି ଛଡ଼ା ଧନଦୌଲତର ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟରେ ।।

ପାପ ପଙ୍କିଳ ଅନ୍ଧାରୁ ସାଉଁଟି ଥିଲା ଯା'

ହଜିଗଲା କର୍ଦ୍ଦମାକ୍ତ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଆକ୍ରାନ୍ତେ ।

ଲୁହଲହୁ ଏକାକାର କରି ଆପଣାର ଖୋଜେ'ନିଜତ୍ବ'

ଉଦ୍ଧାମତା କଙ୍କରିତପଥେ।।

ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକ ପାଇଁ ପଶାପାଳି ସାଧେ

ବାଣ୍ଟି ହୋଇଯାଏ ନିଷ୍ପ୍ରଭ ପୌରୁଷ ।

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବିହୀନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟେ ଛିଣ୍ଡିଯାଏ 

ମୋତିମାଳି ମରିଯାଏ ଆର୍ତ୍ତୀ ଆର୍ତ୍ତ ଶୋଷ।।

କୁହେଳିକା ଆଛାଦିତ କ୍ଷଣିକ ଉନ୍ମତ୍ତେ କାହିଁକି ବା 

ହଜାଇଲା ଅମୃତ କଣିକା ?

ବିଶୃଙ୍ଖଳ ଯୂପକାଷ୍ଠେ ଧସାଇ ଉତ୍କଣ୍ଠା 

ଲାଭ ସିନା ଚପଳତା ଧୂର୍ତ୍ତ ମରୀଚିକା ।।

ଏ କି ତା'ର ପ୍ରାପ୍ଯ ?ସେ ବି ତ ମଣିଷ ଟିଏ

ସେ ବି ଏକ ସୃଷ୍ଟି ସ୍ବାଭିମାନ ତା'ସଞ୍ଚିତ ଧନ ।

ଅଧିକାର ନାମେ ଅନଧିକାର ପ୍ରକୃତି ଶ୍ରାନ୍ତ,

କ୍ଳାନ୍ତ,ବିକ୍ଷିପ୍ତ ମାନସେ ଏ କି ସୃଷ୍ଟି ଧର୍ମ ??

କଷିଠାରୁ କାଶୀଯାଏ କଷାଠାରୁ ବସାଯାଏ

ଯେଉଁପ୍ରାଣେ ଜାଗୁଥିଲା ପ୍ରତ୍ଯହ ସ୍ପନ୍ଦନ ।

ଖୁନ୍ଦିହୋଇଥିଲା ଶୟନେ ସ୍ବପନେ ଅବା ଜାଗରଣେ 

ନବ ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରେମ ଅନୁପମ ।।

ନିମ୍ନଗା ଜଳଧି ପ୍ରାୟେ ସବୁକିଛି ହରାଇ ବି

ଶାନ୍ତ ଲାଗେ ତ୍ରିବେଣୀ ସଙ୍ଗମ ବେଳାରେ ।

କାଳ କାଳ ଅଙ୍କା କାଳର ମୁକୁରେ କଳଙ୍କ କାଳିରେ 

ତିକ୍ତ ସ୍ମୃତି ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଦର୍ଶନରେ ।।

ଭବିତବ୍ଯ ଭବେ ଲଭେ ପଥ ନାହିଁ ବର୍ତ୍ତୀବାକୁ 

ଭବବନ୍ଧ ତୃଷ୍ନା ମାୟାମୋହ ।

ତଥାପି ନମରୁ ବିହିପ୍ରାପ୍ତ ଯା' ଟିକକ, ଯା' ପାଇଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠତ୍ବ ସଦାରଚୁ ଅଛେଦ୍ଯ ଅଜେୟ ।।