ପ୍ରଣୟର ପ୍ରଥମ ପାହାଚ

ମନେପଡେ ଯେବେ ଆଜି ସେହି ଦିନ କଥା 

   ସେହି ପ୍ରଥମ ଦେଖାର ଅଭୁଲା ମୁହୂର୍ତ୍ତ, 

ସେହି ଅଜଣା ପ୍ରେମର ପୁଲକ ଯେବେ ନୀରବରେ 

  ଦେହେ ଶିହରଣ ଖେଳାଇ ମୋହିଥିଲା ଚିତ୍ତ |

ଆଖିରେ ଆଖିରେ ପ୍ରଥମେ ହେଲା ବାର୍ତ୍ତା ବିନିମୟ 

  ସେଥିରୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ଜନ୍ମିଲା ପ୍ରଣୟ, 

ସେହି ପ୍ରଣୟର ମିଠା ମିଠା ସୁନ୍ଦର ପରସ 

  କରିଥିଲା ପୁଣି ଅଧରକୁ କେତେ ଅଥୟ ।

ଅଥୟ ହୋଇ ଅଧର ସେବେ ଧୀରେ ଧୀରେ 

   ଚାପି ଚାପି କହିଥିଲା କଥା କିଛି, 

ଯାହାର ଅଜଣା ଆକର୍ଷଣରେ ଦୂରତାକୁ ଭୁଲି ଯାଇ 

   ଉଭୟ ଉଭୟଙ୍କୁ କହିଥିଲୁ, ଭଲ ପାଉଛି |

କିଛି ଲାଜ କିଛି ପ୍ରେମର ନିଶା ମିଶି 

   ମତୁଆଲା କରିଥିଲେ, ସମୟ ସାକ୍ଷୀ ରହିଛି, 

ସେହି ପ୍ରଣୟର ପ୍ରଥମ ପାହାଚ ଲାଗୁଥିଲା ଖାଲି 

   ବଡ଼ ପରବତ ସମ, ସତ କହୁଛି |

ହସି ହସି ମଥା ନଇଁ ସିଏ ସେବେ 

  ତା ପାଦ ଆଙ୍ଗୁଳିରେ କାଟୁଥିଲା ଗାର, 

ତାକୁ ଦେଖି ଖୋଜୁଥିଲି ଖାଲି କିଛି ଶବ୍ଦ 

  ପ୍ରଣୟର ପ୍ରଥମ ପାହାଚରେ ଲାଗୁଥିଲା ଡର |

କିଛି ଭଙ୍ଗା ଭଙ୍ଗା ଶବ୍ଦକୁ ନେଇ ଗଢୁଥିଲି 

   ଭାବନାକୁ ପ୍ରକାଶିବି କିଛି ଅଳଙ୍କାର ଦେଇ, 

ସଜାଇବି ପ୍ରଣୟର ପ୍ରଥମ ପାହାଚକୁ ବଡ଼ ଆନନ୍ଦରେ 

  ଆଉ ରଖିବି ତାର ପାଦକୁ ନେଇ |

ଦେଖି ମୋର ସବୁ ଭଙ୍ଗୀ ସିଏ ସେବେ 

   ମୁରୁକି ହସି ଖାଲି ଚାହିଁଲା ମୋତେ, 

ଜଣାଇବାକୁ, ପ୍ରଣୟର ପ୍ରଥମ ପାହାଚରେ ସଙ୍ଗେ ମିଶି 

   ରଖିବାକୁ ପାଦ, ଚାପି ଚାପି ସତେ |

ସେତିକିରେ ବୁଝିଥିଲି ତାର ସେହି ଅକୁହା କଥା 

  ପାଇଥିଲି ସେହି ଅପୂର୍ବ ପୁଲକର ସ୍ୱାଦ, 

ପ୍ରଣୟର ପ୍ରଥମ ପାହାଚ ଡାକିଥିଲା ସତେ ଆମକୁ 

  ସ୍ୱାଗତ କରି କହିଥିଲା,ରଖିବାକୁ ପାଦ|