ପ୍ରଣୟ ମୂର୍ଚ୍ଛନା

କହିବାକୁ କଥା   ବହଳ ବହଳ

     ସମ୍ମୁଖ ସାକ୍ଷାତେ

    କହୁ କହୁ ଭୁଲିଯାଏ ।

ତୁମ ଚାହାଣିର ନମ୍ର ଇସାରାରେ

    ମୋ' ମନ ଆଇନା

    ପ୍ରତିବିମ୍ବ ରୂପ ନିଏ !!

ପ୍ରତିବିମ୍ବ ତା'ର ଦ୍ଵାପର ଯୁଗର

     କଦମ୍ବ କୁଞ୍ଜରେ

   ଉଛୁଳା ଯମୁନା ପରି ।

ମୃଦୁ ମୂର୍ଚ୍ଛନାରେ ଝୁରିହୁଏ ସିନା

    ଝାପ୍ସା ଝାପ୍ସା ହୋଇ

   କ୍ଷଣେ ଯାଏ ଅପସରି ।।

 ସାବିତ୍ରୀମାନଙ୍କ ବ୍ରତ ଉପବାସ

      ପୁରାଣ ବର୍ଣ୍ଣିତ,

   ସତ୍ୟବାନ ସତ୍ୟନିଷ୍ଠ ।

ଭାବେ ମୁଁ ଏସବୁ ପରମ୍ପରା ସିନା

     ନିଜସ୍ୱ ନିଷ୍ଠାରେ

   ସତ୍ୟପ୍ରେମ ଏକନିଷ୍ଠ ।।

ସାମ୍ପ୍ରତିକ ସଭ୍ୟ ପ୍ରେମର ରାଗିଣୀ

      ଅପାରମ୍ପରିକ

    ସଭ୍ୟତାର ଅପଚୟ ।

ଯୁଗ ଅନୁଯାୟୀ ସଦା କାଳଜୟୀ

     ହେବାକୁ ଚାହିଁ ବି

   ହୋଇଥାଏ ନିରାଶ୍ରୟ ।।

      

ପ୍ରଣୟରେ ଯେବେ ଆକର୍ଷଣ ଆସେ

     ଆତ୍ମମୂଖୀ ହୋଇ

   ଆତ୍ମୀୟ ଆତ୍ମୀୟ ବାସେ ।

ମାନସିକତାର  ମଧୁରତା ନେଇ

     ମାଧୁରିମା ପଣେ 

   ମଧୁ ସମ୍ପର୍କରେ ଭାସେ ।।

ମାନସିକତାରେ ମସି ଲାଗିଥିଲେ

     ମାନସିକ ପଣେ

    ସମ୍ପର୍କ ଝାଉଁଳି ଯାଏ ।

ମଣିଷ ମନ ବି  ସହଜେ ମସୃଣ

     କ୍ଷଣକ ପାଇଁକି

   ଆସେ,ଆସି ଖସିଯାଏ ।।

ଆଖି ବୁଝିଦେଲେ ପୁଳାଏ ସପନ

    ଆଖି ଖୋଲିଦେଲେ

    ଅଜାଣତେ ଲୁଚିଯାଏ ।

ସପନ ଗୁଡିକ  ଏତେ ଅମାନିଆ

    ଅତର୍କିତ ଭାବେ

   କ୍ଷଣେ ଆସି ଛପିଯାଏ ।।

ପ୍ରେମ ନୁହେଁ କେବେ ବୟସ କୈନ୍ଦ୍ରିକ

      ବିଧାନ ଭିତ୍ତିକ

    ଅବା ସମୟକୈନ୍ଦ୍ରିକ ।

ହୃଦୟ କୈନ୍ଦ୍ରିକ ତ୍ୟାଗରେ ନୈଷ୍ଟିକ

     ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଭିତ୍ତିରେ 

    ସକାରାତ୍ମକ, ଆସ୍ତିକ ।।