ପ୍ରକୄତି ମାତା

      

ପ୍ରକୃତିର କୋଳେ ହଜି ମୁହିଁ ଯେବେ

  ରୂପମାଧୁରୀ ତା ଦେଖେ,

ବିଭୋରତା ପଣ ହୃଦୟକୁ ଚୁମି 

   ଶବ୍ଦ ଅଳଙ୍କାର ଯୋଖେ ।

ସୁଷମାରେ ଭରା ରୂପ ଅଇଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ

  ପ୍ରଗଳ୍ଭତା ପ୍ରାୟ କରେ,

ନିଜ ଅଜାଣତେ ଚିତ୍ରକର ସାଜି

  ରଙ୍ଗ ତୂଳୀ ହସ୍ତେ ଧରେ ।

ତା ଦେହର ବସ୍ତ୍ର ସବୁଜେ ଶୋଭିତ

  କମନୀୟ ରୂପକାନ୍ତି,

ତାହାର ପରଶ ସତେକି ପୀୟୂଷ

  ଏକାନ୍ତରେ ଭରେ ସ୍ମୃତି ।

ତାର ସବୁଜିମା ଅଙ୍ଗେ ଭରେ ଚୁମା

  ଯେବେ ଲୋଟେ ତାର ପରେ,

ମାଆ କୋଳ ସମ ଆଦର ଯତନ

  ହୃଦୟରେ ମୋର ଭରେ ।

ସବୁଜ ପ୍ରାନ୍ତରୁ ଶାଶ୍ଵତ ବାରତା

  ଦେଉଛି ହେ ଜନେ ଶୁଣ,

ପ୍ରାକୃତି ମାତାର ସୁରକ୍ଷା କରିବା

  ନେବା ଆସ ଏହି ପଣ ।