ପ୍ରିୟତମା

ପ୍ରିୟ ତମା ତମ ସ୍ମୃତି ଜାଗଇ ଅନ୍ତରେ

ଅନୁକ୍ଷଣେ ମନେ ଭରେ ନବ ଆବେଗରେ । 

ଆହା କି ଲଲିତ ରମ୍ୟ ତୁମର ଆନନ

ଅନୁକ୍ଷଣ ଉଦ୍ଭାସିତ କରୁ ଅଛି ମନ । 

କୃଷ୍ଣ ନୀଳ ଘନ ବେଣୀ ଓ ଚୂର୍ଣ୍ଣ କୁନ୍ତଳ 

ଚରମ ପରଶୁ ଥାଏ ଯାହା ଚିର କାଳ । 

ଅସ୍ତରାଗ ଜିତ ଶୋଭା ସୁନ୍ଦର ସିନ୍ଦୂର 

ବିନ୍ଦୁ ସାଥେ ସୀମାନ୍ତ ରେ ସିନ୍ଦୂରର ଗାର । 

ଲିପଷ୍ଟିକ ବୋଳା ଓଠ କେଡେ ମନୋରମ 

ଛୁଇଁ ଦେଲେ ଲାଗେ ସତେ ସତେଜ ନରମ । 

ପକ୍ଵ କୋରକର ବୀଜ ଜିତ ଦନ୍ତ ପଂକ୍ତି

ହସି ଦେଲେ ଦିଶେ କିବା ମୁକ୍ତା ବରଷୁଛି । 

ନାସିକରେ ଫୁଲି ଶୋଭା ଦିଶେ ମନଲୋଭା

ବେନି କର୍ଣ୍ଣେ ଝଳି ଦିଶେ କାନଫୁଲ ଆଭା । 

କେତେ ରକମର ଫୁଲେ ଖୋସା କରି ସଜ 

ସଜ ଗୋଲାପକୁ ଖୋସି ହୋଇଥାଅ ସଜ । 

ଖତମାଳ ଜିଣି ଦିଶେ ରୁଚିର ଚିକୁର 

ଧନ୍ୟ ତୁମ ଶୋଭା ବିଭା ପ୍ରିୟତମା ମୋର ।