ପ୍ରିୟତମା

ରାତ୍ରିର ଗହମ ନିଦରେ 

ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ପଇଁତରା ମାରୁଥାନ୍ତି 

ମୋ ଅଗଣାରେ ।

ମୁଁ ବି ନିଜକୁ ନାୟକକରି 

ଦେଖୁଥାଏ, ଲେଖୁଥାଏ, ଅଭିନୟ ବି କରୁଥାଏ 

ଅବଚେତନରେ ।

ଦେହ ସାରା ଉତ୍ତେଜନା 

ମନର ସାଦା ଲଫାପାରେ 

ଏକଲାପଣର ଇସ୍ତାହାର ।

ଏଇ ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନମାନେ 

ନିର୍ଜନ ନିବୁଜ କୋଠରୀରେ ଗହଳି କରନ୍ତି ।

ମୁଁ ହସେ କାନ୍ଦେ ଅଭିମାନ କରେ 

ପ୍ରେମ ବି କରେ ସ୍ୱପ୍ନର ସହରେ ।

ଯାହା ନିଶବ୍ଦ, ନିରୋଳା, ନିବୁଜ 

ନାହିଁ ନଥିବା ଭିତରେ

 ହୃଦୟର ଖୁବ ପାଖାପାଖି ।

ଅଶାରୀରି ସ୍ପର୍ଶ ଦିଏ 

ଅଦୃଶ୍ୟା ଦେଖାଦିଏ 

କାବ୍ୟା ରୂପ ନିଏ 

ମୁଁ ତ ମାଧ୍ୟମ ମାତ୍ର 

ଗୁମର ଖୋଲିବାକୁ ।

ପ୍ରିୟତମା ଏଠି କିଛି ବି ସତ ନୁହେଁ 

ଦୃଶ୍ୟ, ଶବ୍ଦ ଏ ଆଖି ବି ସବୁ ମାୟାଜାଲ 

ଅମାନିଆ ସ୍ବପ୍ନ ସହ ଯୋଡିହୋଇଥାନ୍ତି 

ପ୍ରଣୟର ପରିଣୟର ରଜ୍ଜୁରେ ।