ପ୍ରିୟା ମୋର ମରୀଚିକା

ମରୁ ପଥରେ ପଥିକଟିଏ ମୁଁ

ପ୍ରିୟା ମୋର ମରୀଚିକା,

ପ୍ରେମ ଭିକ୍ଷା କରି ବିବସ ହେଲିଣି

ତନୁରେ ଆସିଲାଣି ହେକା ।

ଶୂନ୍ୟ କୋଠରୀରେ ଖୋଜୁଛି ଆଲୋକ

ଅନ୍ଧାର ଚାଦର ତଳେ,

ଆଶା ମନେ ନେଇ ଧାଇଁ ଯାଏ ମୁଁହି

ଛୁଇଁବାକୁ ସପନ କୂଳେ ।

ମନ ତା'ର ସତେ ଶୁଷ୍କ ଉତ୍ସକୂପ

କରେ ମିଥ୍ୟା ବଚନର ପ୍ରକଟ,

ମୁଁ କ୍ଷୀଣସ୍ପନ୍ଦନ ହୋଇ ଅଥୟ

ଅନ୍ଧାରୀ ମରୁରେ ଚାଲୁଛି ବାଟ ।

ମରୁଭୂମିର ସେ ତପ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରାୟ

ବିଛାଇଛି ମିଥ୍ୟା କିରଣ,

ତତଲା ମରୁରେ କରି ଯେ ସନ୍ଧାନ

ତନୁ ମୋର ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ।

ମରୁ ବାଲି ପଥେ ମୁଁ ଯେ ଏକାନ୍ତ

ତୃଷ୍ଣା ବଳେ ହୁଏ ହନ୍ତସନ୍ତ,

ଅନ୍ଧାରରେ ଆଜି ଖୋଜେ ମୁଁ ଆଲୋକ

ଭୁଲି ମୁଁ ପାରୁନି ତୁମ ଚିତ୍ର ପଟ୍ଟ ।

ଅଳସ ମହ ମହ ଜୀବନ୍ତ ଜୀବନରୁ

ଅଜାଡିଥିଲା ସେ ପ୍ରେମ,

ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ

ହଜେଇଲା ମରୀଚିକାର ମିଛ ପ୍ରେମ ।

ଅନନ୍ତର ସହସ୍ର ଫଣାରେ

ସତ୍ତାହୀନ ଅଦୃଶ୍ୟ ନିୟତି,

ଟାଣି ଯବନିକା ହସୁଛି ମରୀଚିକା

ବିଞ୍ଚି ମାୟା ଭାବ ପୀରତି ।।