ନାରୀ

ନାରୀ ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଜଣେ ମାଆ

ସେ ଶବ୍ଦରେ ଥାଏ ଜୀବନର ପରିପୂର୍ଣ୍ଣତା ।

ଦୁନିଆରେ ମା' ଶବ୍ଦର ବିକଳ୍ପ ନାହିଁ

ମା' ବିନା ଦୁନିଆର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବି ନାହିଁ ।

କେବେ ସେ ଝିଅ କେବେ ସେ ଭଗିନୀ

କେବେ ପୁଣି ଜାୟା କେବେ ସେ ଜନନୀ ।

କେବେ ସେ ବାନ୍ଧବୀ କେବେ ଅବାନ୍ଧବି

କେବେ ପ୍ରେମପତ୍ରର ପ୍ରେମିକା ପୁଣି

ଆଉ କେବେ ସେ ସାଜେ ଧର୍ମପତ୍ନୀ ।

ଜଣା ହେଉ କି ଅଜଣା ହେଉ

ପ୍ରଥମ ରୂପରୁ ଆମେ ତାକୁ ମାଆ ବୋଲି ଜାଣିଥାଉ ।

ତ୍ୟାଗ ଓ ବଳିଦାନର ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତିଟିଏ

ଯାହାର ହସ ଖୁସି ଜୀବନ ଅଭିଧାନରେ ନ ଥାଏ ।

ପିଲାଙ୍କ ଖୁସିରେ ହୁଏ ସେ ଖୁସି

ନିଜ ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତିଙ୍କ ପାଇଁ ବଞ୍ଚେ ହସି ହସି ।

ପିଲାମାନେ ଦୁଃଖୀ ତ ସେ ବି ଦୁଃଖୀ

ତାଙ୍କ ଦୁଃଖୀରେ ଲୁହ ଝରାଇ ଥାଏ ତା କୋମଳ ଦୁଇ ଆଖି ।

ପିଲାମାନଙ୍କ ମନରେ ଖେଳେଇ ଦିଏ ଖୁସିର ଲହରୀ

ସେ ମାଆ ହେଉଛି ବି ଜଣେ ନାରୀ ।

ମାଆର ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ କରେ ନିହିତ

ନିଜ ପିଲା ହେଉ ପର ପିଲା ସମସ୍ତଙ୍କ

ପାଇଁ କରେ ସେ ଚିନ୍ତା ହିତ ।

ମନରେ ନ ରଖି କୌଣସି ଭେଦଭାବ

କ୍ଷ୍ୟଣେ ଦୂର କରେ ସଭିଁଙ୍କ ଦୁଃଖ, କଷ୍ଟ ଓ ଅଭାବ ।

ଜାଣେ ସେ କେବଳ ସେବା, ତ୍ୟାଗ ଓ ବଳିଦାନ

ମିଠା ମିଠା ଉପଦେଶ ଦେଇ ମୋହି ନିଏ ସଭିଁଙ୍କ ମନ ।

ଏତେ ସବୁ କାମ ମାଆଟିଏ କରେ

ହେଲେ ମଣିଷ ସମାଜ ଗର୍ଭେ ଝିଅ

ଥିବା ଜାଣି ଜନ୍ମ ପୂର୍ବରୁ ତାକୁ ହତ୍ୟା କରେ ।

ବଳାତ୍କାର ପରି ଦୁସ୍କର୍ମର ଶିକାର ହୁଏ ସେ ଯୌବନେ

ପ୍ରତି କ୍ଷ୍ୟଣେ ନାରୀର ହତ୍ୟା କରନ୍ତି କାହିଁକି ଆମେ ?

ନାରୀର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ସହ ଖେଳିବା ନାହିଁ

ରାକ୍ଷୀର ମାନ ରଖିବା ଭାଇ ।

ଜପୁଥାଏ ସବୁବେଳେ ଇଶ୍ଵର, ଆଲ୍ଲା ଓ ଖୁଦା

ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ତୁଣ୍ଡେ ମାରି କରେ ତା ପଣତ ଓଦା ।