ପ୍ରେୟସୀ ପ୍ରଶ୍ନର

ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶେ , ବୁଡ଼ି ନାହିଁ ରବି,

ସେଦିନ ଶାରଦ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ,

ସତେକି କିଏ ସେ , ଅପରୂପା ଛବି

ଆଙ୍କିଛି କନକ ଆଭାରେ 

ପବନରେ ଥିଲା ,ଶସ୍ଯର ବାସନା

ପକ୍ଷୀ କୂଜନ ତା ସାଥିରେ

ଫୁଟି ଉଠୁଥିଲା , ଜହ୍ନି ଫୁଲ ସିନା

ପ୍ରେୟସୀ ଥିଲା ମୋ କତିରେ ।

କହିଲା ସେ ଧୀରେ , ମୁହଁକୁ ମୋ ଚାହିଁ

ଓଠେ ସ୍ମିତ ହସ ହସିକି

ଏଇ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ, ତୁମ କୋଳେ ଶୋଇ

ବୁଜି ଦିଅନ୍ତି ମୋ ଆଖିକି ।

ଆଉ ନ ଖୋଲନ୍ତା ଚିର ନିଦ୍ରା ଆଖି

କେମିତି ଲାଗନ୍ତା ତୁମକୁ ?

କି କରନ୍ତ ଚିନ୍ତା  କେତେ ହେବ ଦୁଃଖି 

ମନେ ପକାଇ ଏ ପ୍ରେମକୁ ? ।

କହିଲି, ତୁମର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ

ଚିର ଦିନ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖି

କରୁଣ ଝଙ୍କାର , ବୋଲନ୍ତି ଗୀତିରେ 

ଲୁହେ କୋଟି କାବ୍ୟ ଲେଖି ।