ପ୍ରେମ ସଦ୍ଭାବନାର ପଲ୍ଲୀ ଜୀବନ

ଅତି ମନୋରମ ପଲ୍ଲୀ ଜୀବନ

ପ୍ରେମ ସଦ୍ଭାବନା ପରସ୍ପରଠି

ଭାଇଚାରା ବୁଣି ନିତି ଦିଏ ଆଣି

ହସଖୁସି ସୁଖ ଶାନ୍ତିକୁ ଭେଟି ।

ଭାବର ଆଦାନପ୍ରଦାନେ ଜୀବନ

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଉଠଇ ହସି

ପଲ୍ଲୀ ପରିବେଶେ ଆମୋଦପ୍ରମୋଦ

ଆହା ! କି ସନ୍ତୋଷ ପାରଇ ଲେସି ।

ଶିଶୁର ଜନମ ସୂତିକା ଗୃହଠୁ

ପରବପର୍ବାଣି ବିବାହ ବ୍ରତ

ପାଳନ୍ତି ସଭିଏଁ ଅତି ସରାଗରେ

ସ୍ନେହ ଶରଧାରେ ଯା' ମହକିତ ।

ସାମାଜିକ ରୀତିନୀତି ଚଳଣିରେ

ସଭିଙ୍କ ଭିତରେ ପ୍ରତିବଦ୍ଧତା 

ଏକତ୍ବ ଦୁନ୍ଦୁଭି ବାଜି ପ୍ରତି ପ୍ରାଣେ

ଗଢ଼ି ପାରିଥାଏ ଶୁଦ୍ଧଚେତା ।

ରାତି ପାହିଗଲେ ମୁହଁ ଚାହାଁଚାହିଁ

ଶୟନ ଶେଯକୁ ଯିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ନିସଙ୍ଗତାପଣ କରିଥାଏ ଦୂର

ପଲ୍ଲୀ ଜୀବନ ଉଡ଼ାଇ ନେତ ।

ମୃତାହ ବ୍ୟକ୍ତିର ଦଶାହ ପାଳନ

ଭାଇ କୁଟୁମ୍ବାଦି ବନ୍ଧୁ ସହିତ

ମିଳନ ଉତ୍ସବେ ଶୋକ ପରିହାର

ନାନାଦି କାର୍ଯ୍ୟରେ ରହିଣ ବ୍ୟସ୍ତ ।

ନୂଆ ବୋହୂଟିର ହାତ ରାନ୍ଧଣାକୁ

ଅନାଇଁ ଥାଆନ୍ତି ପାଖ ପଡୋଶୀ

ଭାବ ଦିଆନିଆ ଆବୋରି ଥାଏଟି

ସକଳ ହୃଦୟ ସଦା ଆଶ୍ବାସି ।

ସୌହାର୍ଦ୍ଦ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ବାତାବରଣରେ

ପ୍ରୀତି ମମତାର ଲହରୀ ଖେଳି

ଭରଇ ହରଷ ପ୍ରତି ଜୀବନରେ

ଅପୂର୍ବ ପୁଲକେ ହୁଏ ପଖାଳି ।

ଯିଏ ଯେଉଁଠାରେ ରହିଲେ ବାସରେ

ଗାଁ ମାଟି ଛାଡ଼ି ଦେଇ କି ଦିନେ

ମନ ତଳେ ସଦା ଉଙ୍କି ମାରୁଥାଏ

ପଲ୍ଲୀ ଜୀବନ ପ୍ରତିଟି କ୍ଷଣେ ।

ସହରରେ କାହୁଁ ମିଳିବ ସେ ସୁଖ

ସର୍ବେ ପରା ସେଠି ଉଠା ଗଣ୍ଠିଆ

ଗାଁ ପରି କେ କି ଭାବରସ ମାଖି

କରି ପାରଇ କାହାକୁ କିମିଆ ।