ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ପାପ

ପ୍ରେମ ସତ୍ୟ ପ୍ରେମ ଧର୍ମ ପ୍ରେମ ହିଁ ଆନନ୍ଦ

ସେ ମଧୁର ସୁଧା ପାନେ କଟଇ ଆପଦ ।

ଉଚ୍ଚ ନୀଚ ଭେଦ ଭାବ କରେ ସେ ବିଲୁପ୍ତ

ପାତାଳରୁ ଫୁଟେ ପ୍ରେମ ନରୁହେ ଗୁପତ ।

ନିର୍ଦ୍ଧନକୁ ମଣେ ନୃପ ନୃପଙ୍କୁ କିଙ୍କର

ପୁଣି ପ୍ରେମ ପଙ୍କ ଲେପ କରାଏ ଶୂକର ।

ଶୀତ ସକାଳର ପରି ପ୍ରେମର ପରଶ

ପ୍ରେମ ବିନା ବଦନରେ ସର୍ବଦା ବିରସ ।

ରିପୁ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ଆସେ ଯେତେ କ୍ଷୀପ୍ର ବେଗେ

ନିବିଡତା ପ୍ରେମ ଫାଶେ ଛନ୍ଦେ ସେ ସରାଗେ ।

ପ୍ରେମ ପ୍ରୀତି ନୁହେଁ କେବେ ପାପରେ ଗଣିତା

ସ୍ଥାନ କାଳ ପାତ୍ର ଧରି ହୁଏ ସେ ଶୋଭିତା ।

ଅଗଭୀର ନୁହେଁ ପ୍ରେମ ଅସୀମ ସାଗର

ନିମଜ୍ଜିତ ହେଲେ ପ୍ରାପ୍ତ ସୁଖ ଯେ ଅପାର ।

ଅଗମ୍ୟ ଦୁର୍ଗମ ପଥ ଚିନ୍ତେନା ସେ ତିଳେ

ବିନା ବିକ୍ଳବରେ ପଶେ ନିଦାଘ ଅନଳେ ।

ପ୍ରେମ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଆହ୍ଲାଦ ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ

ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳ ବୁଝନ୍ତି ପ୍ରେମର ମହତ୍ୱ ।

ପ୍ରେମ ତରୀ ଭାସି ଯାଏ ମଳୟ ପବନେ

ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦ ଦିଏ ପ୍ରେମୀଙ୍କ ସ୍ପନ୍ଦନେ ।

କୋଟି ଲାବଣ୍ୟ ରୂପ ସେ ପ୍ରେମର ନିଳୟ

ଯଦି ହୁଏ ପ୍ରେମ ସତ୍ୟ ସର୍ବଦା ବିଜୟ ।

ନିନ୍ଦା ଅପନିନ୍ଦା ବୋଳି କରନା କଦର୍ଯ୍ୟ

ପ୍ରେମ ପଥ କଣ୍ଟକିତ ମନେ ରଖ ଧର୍ଯ୍ୟ ।