ପ୍ରଭାତ

   କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ପ୍ରଭାତ

      ବାରେ ଦେଖ ଗୋ ମିତ

  କାନନର ବୁକୁ ଚିରିଣ

      ସୂର୍ଯ୍ୟ ହୋନ୍ତି ପ୍ରକାଶିତ।

  ଶୁଭୁଥାଏ ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵରେ

      ବିହଙ୍ଗମ କାକଳି 

  କବି କଳ୍ପନାର ବାହାରେ

      ଏତ ଦୃଶ୍ୟ ଏଭଳି ।

   କ୍ଷୁଦ୍ର କ୍ଷୁଦ୍ର ତୃଣ ଉପରେ

      ଦେଖ ବିନ୍ଦୁ ଶିଶିର

   ଶୋଭା ପାଉଥାଏ ଯେସନେ

      ସତେ ମୁକ୍ତା ନିହାର ।  

   ଧିରେ ଧିରେ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ

      ହୋନ୍ତି କୋମଳ କଳି

   ମଳୟ ପରଶେ ଉଠଇ

       ଶିହରଣ ଖେଳି ।

   ଭରିଯାଏ ହୃଦେ ଆନନ୍ଦ

       ପ୍ରତି ଜନ ମାନସେ

   କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରେ ତତ୍ପର

       ହୋନ୍ତି ଆନନ୍ଦ ଚିତ୍ତ ।

   ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କ ସର୍ଜନା ପ୍ରଦୋଷ

       ଦୃଶ୍ୟ ସବୁଠୁ ବଳି

   କବି ଲେଖନୀ ତା ଆଡକୁ

       ନିତି ଯାଏ ତ ଡରି ।

   ସୁନ୍ଦର ପ୍ରଦୋଷ ସମୟ

       କେଡେ ଦିଶଇ ତୋରା

   ଶୋଭା ପାଉଥାଏ ଗଗନେ

        ଦେଖ ପ୍ରଭାତୀ ତାରା।

   ଲାବଣ୍ୟମୟୀ ଉଷାରାଣୀ

        ପାଦ ଥାପିଲେ ଯେବେ

   ପୃଥିବୀ ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

        ଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରଭାତ ଭବେ।