ଶୁଣିବା ହେଉ, ମଣିମା

ଶୁଣ ଆହେ ମୋର ଗୁରୁଜନ,

ଭଲ ଭାବେ ଶୁଣ ଦେଇ ମନ;

ଜୀଇଁବା ଯଦି ମୋ ଅଧିକାର,

କେମନ୍ତ ଜୀଇଁବି କୁହ ନର।

ଭବିଷ୍ୟତ ବାରେ ଭାଳି ତିଳେ,

ଜନମ ଦିଅନ୍ତ ମହୀ କୋଳେ;

ବିଷମୟ ଯହିଁ ଏ ଭୁବନ,

କେମନ୍ତ ରହିବୁ ଶିଶୁଗଣ?

ବିକାଶ ନାମେ ଯେ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ,

କୋଟି ତରୁ ନାଶ କଲ ଯହିଁ;

ସେ ପାଇଁ ବଢଇ ପ୍ରଦୂଷଣ,

ଉତ୍ତର ପିଢିଏ ହେବେ ମଣ।

ହାତ ଯୋଡି କରେ ମୁଁ ଗୁହାରୀ,

କେତେ ଦିନ ହେବା ମାଂସାହାରୀ;

ହେବା ପାଇଁ ଚାହଁ ଶାକାହାରୀ,

ନୋହିଲେ ବିପତ୍ତି ହେବ ଭାରି।

ବିଷ ମହୀ ଆମ ହାତେ ଦେଇ,

ଭାଳିଛ କି?ଚାଲି ଯିବ ତହିଁ;

ମନେ ମନେ ଭାଳି କୁହ ତିଳେ,

କାହିଁ ନାହିଁ ଖୁସି ଶିଶୁ ମେଳେ?

ଶୀତତାପ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କକ୍ଷେ,

ରହି କ୍ଷତି କଲ ଧରା ବକ୍ଷେ;

ସେ'ପାଇଁ ବଢ଼ଇ ନିତି ତାପ,

ତା'ଫଳେ ପ୍ରକୃତି କରେ କୋପ।

ଜଳବାୟୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ,

କିମ୍ପାଇଁ ହୁଅଇ ନିତି ଦିନ;

କିସ କର ତୁମେ ସେଇ ବାରେ,

ଭଲେ ଚିନ୍ତା କରି କୁହ ଥରେ।

ବିକାଶ ନାମେ କରି ବିନାଶ,

ଜଗତେ ପାଉଚ କିସ ଯଶ;

ଛାଡି ଦେଇ ଧରା ଅଗ୍ନି ମୁଖେ,

କେମନ୍ତ ଆନନ୍ଦେ ଶୁଅ ସୁଖେ!

ମହୀ କୋଳେ ଯହିଁ ସ୍ଥିତି ନାହିଁ,

ପାଠ ପଢି କିସ ଯଶ ତହିଁ;

କିମ୍ପାଇଁ ନିରବେ ଅଛ ଜନେ,

କିସ କର ତେବେ ଏ ଭୁବନେ?

କେତେ ଆଉ ମିଥ୍ୟା ଥିବ କହି,

ଏ ବଚନ ହୁଏ ନାହିଁ ସହି;

କିମ୍ପା ଦିଅ ମିଥ୍ୟା ଆଶ୍ୱାସନା,

ଯା'ପାଇଁ ବିପତ୍ତି ବଢେ ନାନା।

ଆଡମ୍ବରେ ଯେତେ ଥିବ ରହି,

ବିଶ୍ୱ ତାପ ବଢୁଥିବ ତହିଁ;

ଆପଣାଇ ସରଳ ଜୀବନ,

ଗଢିବା ପୁଣି ନବ ଭୁବନ।

ଲଗାଇବା ଆମେ ଗଛଟିଏ,

ସୁଖ ଦୁଃଖ ସାଥି ଆମ ସିଏ;

ଯତନେ ରଖିବା ତାରେ ଯେତେ,

ଜିଇଁବା ଆନନ୍ଦେ ଆମେ ସେତେ।