ପ୍ରଭାତ ବର୍ଣ୍ଣନା

ଅନ୍ଧକାର ସିନ୍ଦୁକରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ରବି,

ଧରିତ୍ରୀରେ ବିଞ୍ଚି ଦିଏ ଦିବ୍ୟ କାନ୍ତ ଛବି । 

ଉଦ୍‌ଭାଷିତ କରେ ସିଏ ରୂପ ପ୍ରକୃତିର,

 ମୁଦ୍ରିତ ନୟନ ଖୋଲେ କରେ ଉଜାଗର ।

 ଅଳସ ଭାଙ୍ଗଇ ତରୁ ମୃଦୁ ମଳୟରେ ,

ନିରବତା ଭଙ୍ଗ ହୁଏ ବିହଙ୍ଗ ସ୍ଵରରେ ।

ପୁଷ୍ପରାଜ ହସି ଉଠେ କାନନେ କାନନେ,

ସୁଗନ୍ଧ କୁ ବିତରାଇ ଗଗନେ ପବନେ ।

ଝରା ଶେଫାଳିର ଖୁସି ମାଟିର ସ୍ପର୍ଶରେ,

ମଧୁମକ୍ଷୀ ଉଡିଯାଏ ମଧୁସନ୍ଧାନରେ ।

ମଧୁ ମାଳତୀର ଗନ୍ଧ ଚୁପି ଚୁପି ଆସେ,

ଗୋଲାପର ପାଖୁଡାରେ ଭ୍ରମର ଯେ ହସେ ।

ପରାଜାପତିଟି ଉଡ଼େ ଫୁଲ ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ,

କ୍ଷେତ ଦିଗେ ଅଗ୍ରସର ହୁଏ ଚଷା ଭାଇ ।

କର୍ମତତ୍ପରେ ବିତଇ ପ୍ରଭାତର କାଳ,

ସତେ କିବା ଲାଗେ ସିଏ ଅମୃତର ବେଳ ।

ଏ ମୂହୁର୍ତ୍ତ ଥରୁଟିଏ ଅନୁଭବ କର,

ମନପ୍ରାଣେ ଭରିଯିବ ପ୍ରଶାନ୍ତିର ଝର ।