ପିତୃଦେବୋ ଭବ

ପରମ ପିତା ଯେ ଅଟନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ପ୍ରଭୁ ସ୍ବୟଂ ଜଗଦୀଶ

ବିଶ୍ବବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ସେ ମହାନାୟକ କରେ ମୁଁ ଭକ୍ତି ଅଶେଷ ।

ସ୍ରଷ୍ଟା-କର୍ତ୍ତା-ଭର୍ତ୍ତା-ବନ୍ଧୁ-ପ୍ରାଣଦାତା ତୁମେ ହିଁ ପ୍ରିୟସୋଦର

ତୁମ ବ୍ଯତିରେକ ସର୍ବଶୂନ୍ଯ ପ୍ରଭୁ ଆଶ୍ରୟଦାତା ପ୍ରାଣୀର ।

ତୁମେ ଗତି-ମୁକ୍ତି-ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ତୁମେ ହେ ମଙ୍ଗଳମୟ

ହେ ବିଶ୍ବ ପାଳକ ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରଦାୟକ ସ୍ବାମୀ ତୁମେ ବରାଭୟ ।

ପିତାମହଙ୍କର ପିତା ଅଟ ତୁମେ ଜଗତ ପ୍ରପିତାମହ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ନନ୍ଦନ ସନକାଦି ଋଷି ତୁମେ ହିଁ ବିଶ୍ବ ପୂଜାର୍ହ ।

ଋଷିମାନେ ଆମ ଅଟନ୍ତି ପୂର୍ବଜ ଆମ ପିତା ତାଙ୍କ ପୁତ୍ର

ପିତାଙ୍କ ଔରସୁ ଆମର ଉତ୍ପତ୍ତି ପୂର୍ବଜଙ୍କ ଆମେ ପୌତ୍ର ।

ପିତା ଯେ ଅଟନ୍ତି ଦେବତା ସଦୃଶ ଆମ ପୂଜ୍ଯ ଜନ୍ମଦାତା

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅଶେଷ କୃପା ବଳେ ପିତା କଲେ ସଂସାରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ।।

ଲାଳନ-ପାଳନ-ରକ୍ଷାକର୍ତ୍ତା ରୂପେ ସହାୟ ହୁଅନ୍ତି ପିତା

ପିତା ଶବ୍ଦକୁ ସେ ସାର୍ଥକ କରନ୍ତି ନକରିଣ ଅନ୍ୟ ଚିନ୍ତା ।

ପଞ୍ଚବିଧ ପିତା ଅଛନ୍ତି ଜଗତେ ଏହା ଯେ ନିଶ୍ଚିତ ସତ୍ୟ

ଜନ୍ମ-ଅନ୍ନ-ବିଦ୍ଯାଦାତା ଭୟତ୍ରାତା କରନ୍ତି ସଂସ୍କାର ବ୍ରତ ।

ସଂସାରର ରକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ଯେ ପିତା ଇଚ୍ଛନ୍ତି ସର୍ବଦା ସୁତ

ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମା ସଦୃଶ ଯେ ପୁତ୍ର ଔରସୁ ହୁଏ ସମ୍ଭୃତ ।

'ପୁତ୍' ନାମକ ନର୍କରୁ ପିତାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରେ ସୁପୁତ୍ର

ପିତାଙ୍କର ସେବା ପୁତ୍ରର ଧରମ ପରମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମାତ୍ର ।

ଆବାଲ୍ଯଯୌବନ ପିତା ପୁତ୍ର ପାଇଁ କରିଥାନ୍ତି ବହୁଯତ୍ନ

ଉପଯୁକ୍ତ ଭକ୍ତି-ସେବା-ସନ୍ତୋଷରେ ତାଙ୍କୁ କରିବା ସମ୍ମାନ ।

ପିତ୍ରାଜ୍ଞାପାଳନ ପୁତ୍ରର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କ ହେଉ ଧ୍ଯେୟ

ଆଜ୍ଞାବହ ହୋଇ କରୁଥିବି ନିତ୍ୟ ତାଙ୍କ ବାକ୍ଯ ମଣି ଶ୍ରେୟ ।

ପିତ୍ରାଦେଶ ମାନି ସୁପୁତ୍ର ଶ୍ରୀରାମ କରିଥିଲେ ବନବାସ

ତାହାଙ୍କୁ ଦେବତା ଜ୍ଞାନ କରି ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତି କରିଲେ ଅଶେଷ ।

ବସୁଦେବ ଆଉ ନନ୍ଦରାଜାଙ୍କର ସୁନନ୍ଦନ ବାସୁଦେବ

ମାତୃଭୂମି ଆଉ ଧର୍ମ ରକ୍ଷା ପାଇଁ ହୋଇଥିଲେ ଆବିର୍ଭାବ ।

ପିତାମାତାଙ୍କର ସୁଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ ଥିଲେ ଶ୍ରବଣକୁମାର

କାନ୍ଧେ ଭାର କରି ସ୍ବ ତାତମାତଙ୍କୁ ନେଉଥିଲେ ଦେଶାନ୍ତର ।

ଧୃବ ଓ ପ୍ରହ୍ଲାଦ ବାପା ଓ ମାଆଙ୍କୁ କରୁଥିଲେ ଅତିଭକ୍ତି

ଉଭୟଙ୍କ ପିତା ଓ ମାତା ତାହାଙ୍କୁ ଦେଉଥିଲେ କଷ୍ଟ ଅତି ।

ତଥାପି ତାଙ୍କର ଅଟଳ ଭକ୍ତିର ହେଲା ତ ବହୁ ପରୀକ୍ଷା

ପରିଶେଷେ ପ୍ରଭୁ ହିରଣ୍ଯକୁ ବଧି ଭକ୍ତଙ୍କୁ କରିଲେ ରକ୍ଷା ।

ନଚିକେତା ଶିଶୁ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ କରିଥିଲା ବହୁ ମାନ

ଘଟଣାକ୍ରମରେ ପିତା ଉଦ୍ଦାଳକ ଯମେ କରି ପୁତ୍ର ଦାନ ।

ନଚିକେତା ଯାଇ ଶମନଭବନେ ତାହାଙ୍କୁ କଲା ପ୍ରସନ୍ନ

ଉଦ୍ଦାଳକ ପୁତ୍ରେ ହୋଇଣ ସନ୍ତୋଷ ଦେଇଥିଲେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ।

ବୀର ଅଭିମନ୍ୟୁ ପିତୃଧର୍ମ ପାଳି କରିଥିଲେ ମହାଯୁଦ୍ଧ

ସପ୍ତମହାରଥୀଙ୍କ ଚକ୍ରବ୍ଯୁହରେ ହୋଇଥିଲେ ସେତ ବଧ ।

ପୁରାଣରେ ବହୁ ପିତୃଭକ୍ତି କଥା ହୁଅଇ ଯେ ଦୃଶ୍ୟମାନ

ଭାରତର ଏହି ମହାନସଂସ୍କୃତି ସାରା ବିଶ୍ବେ ଗରୀୟାନ ।

ପିତୃଦେବ ଯଦି ହୋଇବେ ସନ୍ତୋଷ ଦେବତା ହ୍ବନ୍ତି ପ୍ରସନ୍ନ

ତାଙ୍କ ଅସନ୍ତୋଷେ ସକଳ ବିଘ୍ନଯେ ହୋଇଥାଏ ନିଶ୍ଚେ ଜାଣ ।

ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ଭକ୍ତିରେ ସ୍ବ ପିତୃଦେବଙ୍କୁ କରିଲେ ସଦା ସମ୍ମାନ

ତାଙ୍କ ଶୁଭାଶୀର୍ବାଦୁ ପୁତ୍ରକନ୍ଯାମାନେ ହୁଅନ୍ତି ସର୍ବେ ମହାନ ।

ବୈଦିକ ଯୁଗରେ ଗୁରୁ ଯେ ଶିଷ୍ୟଙ୍କୁ ଦେଉଥିଲେ ନୀତିଶିକ୍ଷା

ଶିକ୍ଷା ସମାପନେ ଶୁଭାଶିଷ ସହ ଦେଉଥିଲେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦୀକ୍ଷା ।

'ପିତୃଦେବୋ ଭବ'ବୋଲି ଶିଷ୍ଯମାନଙ୍କୁ ଦେଇ ସଦୁପଦେଶ

ସର୍ବଶାସ୍ତ୍ର ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ଗୁରୁକୁଳ ହେଉଥିଲେ ମହାତୋଷ ।

ପିତା ହିଁ ଧରମ,ପିତା ହିଁ ଯେ ସ୍ବର୍ଗ,ପରମ ତପ ପିତୃଦେବ

ପିତା ପ୍ରୀତ ହେଲେ ଦେବତା ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାନ୍ତି ଏହା ଧ୍ରୁବ ।

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରେ ନୁହଁଇ ସମ୍ଭବ ପିତୃଋଣ ପରିଶୋଧ

ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେବା ଓ ଯତ୍ନରେ ହୋଇଥାନ୍ତିଯେ ପ୍ରମୋଦ ।

ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ପୁତ୍ର ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ପିତାଙ୍କୁ ଦେଇଥାଏ ପିତୃଶ୍ରାଦ୍ଧ

ତର୍ପଣରେ ପରିତୃପ୍ତ ଯେ ହୁଅନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ରେ ଅଛି ଲିପିବଦ୍ଧ ।

ପ୍ରତ୍ଯହ ଯେ ନର ସ୍ବବୃଦ୍ଧ ପିତାଙ୍କୁ କରଇ ଅଭିବାଦନ

ସେବା-ଶୁଶ୍ରୁଷାରେ ସର୍ବଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରେ ତାଙ୍କ ମନପ୍ରାଣ।

ତାଙ୍କ ଆଶିଷରୁ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ ଚାରୋଟି ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ

ଆୟୁଷ ଓ ବିଦ୍ଯା ଯଶ ଆଉ ବଳେ ହୁଅଇ ପୁତ୍ର ମହାନ ।

ପିତୃ-ପିତାମହ-ପ୍ରପିତାମହଙ୍କୁ କରୁଛି ଭକ୍ତି ପ୍ରଣାମ

କୃପାଶିଷେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଦିଅ ସନ୍ତାନଙ୍କ ମନସ୍କାମ ।