ପିତାମାତା

        

ଆତ୍ମାର ନିବାସ ଶରୀରଟି ଏକା

ପିତାମାତାଙ୍କର ଅବଦାନ

ପ୍ରଥମ ଗୁରୁ ସେ ଏହି ସଂସାରରେ

କୋଟି କୋଟି ତା’ଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ ।

ଲାଳନ ପାଳନେ ଶିକ୍ଷା ଓ ସଂସ୍କାରେ

ଗଢିଥା’ନ୍ତି ଏହି ଜୀବନ

ତ୍ୟାଗ ଓ ସ୍ନେହର ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ରୂପ

ଶୁଝି କେ ପାରିବ ଋଣ ।

ଝଡଝଞ୍ଜା ଭରା ଜୀବନର ପଥ

ସଂଘର୍ଷରେ ପରିପୂର୍ଣ

ସଶକ୍ତ ସୁଦୃଢ କରିଥାଏ ପରା

ପିତାଙ୍କ ଅନୁଶାସନ ।

ସରସ ସୁନ୍ଦର ଗଢି ତୋଳିବାକୁ

କରନ୍ତି ଆପ୍ରାଣ ଉଦ୍ୟମ

ଆପଦେ ବିପଦେ ବାଳୁତ ଜୀବନେ

ସଶକ୍ତ ପ୍ରହରୀ ସମ ।

ଅହୋରାତ୍ର ଏକା କରିଥା’ନ୍ତି ସିଏ

ନିଜ ଜୀବନର ବଳୀଦାନେ

ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ଆନନ୍ଦେ ଭୁଲନ୍ତି ନିଜକୁ

ପିଲାଙ୍କ ଗୌରବ ସମ୍ମାନେ ।

ଅନାବିଳ ପ୍ରେମ ସ୍ନେହ ମମତାରେ

ଜୀବନଟି ବିତିଯାଏ

ପଣତ କାନିରେ ଲୁହ ପୋଛିଦେଲେ

ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୁଏ ।

ସ୍ନେହ ଓ ମମତା ଜ୍ଞାନ ଆଉ କର୍ମ

ପିତାମାତାଙ୍କର ହିଁ ତ ଦାନ

ଜୀବନର ଏହି ଦୁଷ୍କର ଯାତ୍ରାକୁ

କରିଥାଏ ସନ୍ତୁଳନ ।

ତାଙ୍କରି ଆଶୀଷ ଶୁଭ ଆଶୀର୍ବାଦେ

ଦୁର୍ଗମ ପଥ ହୁଏ ସୁଗମ

କର୍ମ ଗୁରୁ ସିଏ ଶିକ୍ଷା ଦୀକ୍ଷା ଗୁରୁ

ବ୍ରହ୍ମତୁଲ୍ୟ ଅପ୍ରତିମ ।

ପିତାମାତା ସିଏ ଶରୀର ନୁହନ୍ତି

ଦିବ୍ୟରୂପର ସେ ନିଦର୍ଶନ

ଅନ୍ତର୍ଚକ୍ଷୁରେ ଦେଖିଲେ ତାହାଙ୍କୁ

ଧନ୍ୟ ହୁଏ ଏ ଜୀବନ ।

ପିତା ହିଁ ଏକ ମାତା ହିଁ ଏକ

ଅବ୍ୟକ୍ତ ରୂପରେ ବ୍ୟାପ୍ତ

ଜୀବର ଲାଳନେ ପାଳନେହୁଅନ୍ତି

ସହସ୍ର ସହସ୍ର ରୂପ ।