ପୀୟୂଷ ନିର୍ଝର

ଚଲା ତଟିନୀର ସୁଶୀତଳ ଧାରା

ଯେବେ ବହେ ଛୁଇଁଯାଇ ଧରା

ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟେ ତାର ସୁଧା ଧାରେ

ଜୀବ ମାତ୍ରକେ ତା ବିନା ଝୁରେ

ଯେବେ ବରଷାର ଶୀତ ଛିଟା

ଛୁଏଁ ମାଟିର ଶୁଖିଲା ପଠା

ରୋମାଞ୍ଚିତ ହୁଏ ସାରା ବିଶ୍ୱ

କିଶଳୟ ଗାଏ ନବ ରାସ

ଏଠି ପୀୟୂଷ ନିର୍ଝରେ ଭିଜୁଥାଏ ସଦା

ଜୀବନର ହାସ ପରିହାସ। 

ଶିଶୁର ଓଠରେ ଦରହାସ

ପ୍ରେୟସୀ ଅଧରେ ମଧୁଭାଷ,

ନବବଧୁ ମୁଖେ ଲଜ୍ୟାରୁଣ

ମମତା ବୋଳା ସେ ମାତୃପ୍ରାଣ

ମୋହଭରା ଯେତେ ଆତ୍ମୀୟତା

ବନ୍ଧନ ହେଲେ ବି ସ୍ବାଧୀନତା

ଏମିତି ଜୀବନ ମଧୁଝରା

ଦୁଃଖେ ଭରିଦିଏ ସୁଖ ପସରା

ଏହି ପୀୟୂଷ ନିର୍ଝରେ ସମ୍ମୋହିତ ସର୍ବେ

ମୋହିନୀ ମନ୍ତ୍ରରେ ଜଗସାରା। 

କୁସୁମ ସୁବାସ ଝରିଯାଏ

ମଳୟ ପରଶେ ବହିଯାଏ

ଆମ୍ବ ବଉଳର ମଧୁଗନ୍ଧ

ଭରେ ଚଇତରେ ପ୍ରୀତିଛନ୍ଦ

କୋକିଳର ସେଇ ଚିହ୍ନା ସ୍ୱର

ଝରଣାର କୁଳୁ କୁଳୁ ଝର

ରାତିର ଝିଙ୍କାରୀ ଶବଦରେ

ତୃପ୍ତ ହୁଏ ତାହା ଶ୍ରବଣରେ

ଏହି ପୀୟୂଷ ନିର୍ଝର ଶବ୍ଦ ସୁବାସରେ

ଚିତ୍ତ ହୁଏ ସ୍ଥିର ସହଜରେ।