ପିଆସୀ

ଶୁଷ୍କ ମରୁ ର ପଥିକ ମୁଁ ଗୋ

   ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗେ ଖାଲି ବାଲି

ପିଆସୀ ମୁଁ ଆଜି କଣ୍ଠରେ ମୋର

  ଦିଅ ଟୋପେ ଜଳ ଢାଳି ।

କେତେ ଯେ ବ୍ୟାକୁଳ ମୋହରି ହୃଦୟ

   ବିନ୍ଦୁଏ ଜଳ ପାଇଁ

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ପ୍ରାଣର ନିରବ ଯନ୍ତ୍ରଣା

  କେହି ତ ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ ା

ମରୁଦ୍ୟାନ ଆଶେ ଧାଇଁଛି ମୁଁ ଗୋ

  କର୍କଶ ବାଲି ପରେ

ମରିଚିକା ଏ ଯେ ଏଇଥିରୁ ସତେ

  ଜଳ କିବା ମିଳିପାରେ ।

ତଥାପି କାହିଁକି ଫେରାଇ ପାରୁନି

   ଅବୁଝା ଆଗୁଆ ପାଦ

ଯଦିଓ ଜାଣିଛି ଜଳ ପାଇବିନି

  ହେବିନି କେବେ ସଫଳ ।