ପେନସିଲ୍

ଧଳା ଧଳା କାଗଜ ଫର୍ଦ୍ଦ ସବୁ

ଜୀବନର ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପରି

ଅଭିଜ୍ଞତାର ଗୋଟି ଗୋଟି ଶଦ୍ଦ

ଲେଖୁଥିଲି ସ୍ୟାହି କଳମକୁ ଧରି ।

ପେନସିଲ୍ ଛାଡ଼ି ଏବେ କଲମ କୁ ଧରି

ଲାଗୁଛି ଛୋଟରୁ ଏବେ ବଡ଼ ମୁଁ ହୋଇଛି

ମନେ ମନେ ଭାରି ଖୁସି ହୋଇ

ଯାହା ଇଚ୍ଛା ମନେ ଲେଖି ମୁଁ ଦେଉଛି ।

ଜୀବନର କିଛି ଫର୍ଦ୍ଦ 

ସ୍ୟାହି କଳମରେ ଲେଖିଗଲା ପରେ

ଇଚ୍ଛା ହେଲା ପୁର୍ନବାର

ଭୁଲ ଭଟକାକୁ ସୁଧାରି ଲେଖିବାରେ ।

ଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି ଅନେକ

ବିଫଳ ଲେଖା ସବୁ ଲିଭିବାରେ

ମନେ ପଡେ ସେହି ପେନସିଲ୍ ଭାରି

ସୁଯୋଗ ଦେଉଥିଲା ଭୁଲ ସଜାଡ଼ିବାରେ ।

ଆଜିଠୁ ଜୀବନର ସବୁ ଲେଖା

ସ୍ୟାହି କଳମରେ ଲେଖିବାକୁ ହେବ

ନାହିଁ ସେ ପିଲାଦିନ ଆଉ ଯାହା

ସବୁ କରିଥିବା ଭୂଲ୍ ରୁ କ୍ଷମା ପାଇହେବ ।