ପଦଟିଏ ତୋ ନାଁରେ ପ୍ରିୟା

ପ୍ରିୟାକୁ ମାଗିଲି ପଣତ କାନି ତ

ପାତି ଦେଲା ଲାଜେ ମୁହଁ

ତୁମରି ପାଇଁ ତ ପଣତ ଘୋଡାଇ

ରଖିଛି ଏ ମୋର ଦେହ ।

କହିଲା ଏ ମୋର ଯୌବନ ସମ୍ପତ୍ତି

ଉତ୍ତୁଙ୍ଗ ମୋ ବକ୍ଷ ସ୍ଥଳ

ତୁମରି ପରଶ ଲଭିବା ପାଇଁ କି

ଜାଣିଛ କେତେ ବ୍ୟାକୁଳ ?

ଜଳନ୍ତା ଓଠରୁ ଯୋନି ସ୍ଥଳ ଯାଏଁ

ଯେଉଁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ମୁଁ ପାଏ

ଜନମ ଜନମ ତା’ର ଉପଶମ

ତୁମଠାରୁ ଖାଲି ଚାହେଁ ।

ମୋ ଦେହ ଜଳଧି – ଯୌବନ ତରଙ୍ଗ

ତୁମେ ମହା ଆକର୍ଷଣ

ଯେତେ ପାଶେ ଆସ ବଢି ବଢି ଚାଲେ

ଜୁଆର ଆୟାମ ମାନ ।

ତଥାପି ହେ ପ୍ରିୟ ସହିବି ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଦିନ ଦିନ ବର୍ଷ ବର୍ଷ

ଘୋଡାଇ ରଖିବି ପଣତ କାନିରେ

ନ ଦେବି ତୁମର ସ୍ପର୍ଶ ।

 

ପଣତ କାନିକୁ ଛୁଇଁବାକୁ ହେଲେ

ଧରିବାକୁ ହେବ ହାତ

ଜୀବନ ସଙ୍ଗିନୀ ସଜାଇବ ମୋତେ

ଅଗ୍ନିକୁ କରି ଶପଥ ।

ମଥାର ସିନ୍ଦୁର ଖୋଲିଦେବ ଦ୍ଵାର

ଜୀବନ ଜୀବନ ପାଇଁ

ପଣତ କାନି ଟା ତୁମରି ହାତରେ

ପ୍ରିୟତମ, ଯିବ ରହି ।