ପାଉଁଶ ତଳର ସ୍ବପ୍ନ

ପାଉଁଶ ତଳର ସ୍ବପ୍ନ କୁହୁଳୁଛି

   ନୂଆ ଗଢିବାର ଆଶେ,

ଜୀବନର ଏହା ଚରମ ସତ୍ୟ

   ସରେ ମୃତ୍ୟୁ ଯେବେ ଆସେ |

ମଣିଷର ମନ ନୀରବ ହୁଏନି

   ସୁଖ ଖୋଜି ବୁଲୁଥାଏ,

ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଥିବା ମନଟା ବି ଆପେ

   ସଜାଡି ତ ହୋଇଯାଏ |

ଜୀବନରେ ଯେତେ ଆସୁ ଝଡ଼ଝଞ୍ଜା

  ମଥାପାତି ସହୁଥାଏ,

ସପନ ଭାଙ୍ଗେନି କେବେ ବି ତାହାର

  ବଞ୍ଚିବାର ନିଶା ଥାଏ |

ମହାବାତ୍ୟା ପରି ଆସିଛି ବିପଦ

   ହରାଇଛି ପରିଜନେ,

ଉଜୁଡି ଯାଇଛି କେତେ ଯେ ସଂସାର

   ତଥାପି ସପନ ମନେ |

ଦେଖିଛି ଜୀବନେ କେତେ ଯେ ବନ୍ୟା

   ପ୍ରାକୃତିକ ଦୁର୍ବିପାକ,

ମଣିଷର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଭାଙ୍ଗିନାହିଁ କେବେ

   ଖୋଜିଛି ଆହୁରି ସୁଖ |

ବନ୍ଧୁକ ମୁନରେ ବଞ୍ଚିଛି ଜୀବନ

  ମୃତ୍ୟୁ ଭାସେ ଆଖିଆଗେ,

ତଥାପି ବିରତ ହୁଏ ନାହିଁ କେବେ

   ଆଗାମୀ ସପନ ଜାଗେ |

ମରିଯାଏ ପତି ଅବା ମରେ ପତ୍ନୀ

   ସନ୍ତାନ ଯାଆନ୍ତି ଦୂରେ,

ଏଥିପାଇଁ କେବେ ମରିନାହିଁ କେହି

   ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପରେ |

ସବୁଜ ସପନ ଉଙ୍କି ମାରୁଥାଏ

   ପାଉଁଶ ଭିତରେ ରହି,

ଦୁକୁ ଦୁକୁ ହୋଇ ଜଳି ସେ ନିଶ୍ଚୟ

   ଉଠିବ ଆଲୋକ ହୋଇ |

ଏଇତ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ସେ

   ସଂଗ୍ରାମରେ ଚିର ରତ,

ସପନ ସରେନା ମନ ବି ମରେନା

   ଯେତେ ଆସୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ |

ମଣିଷର ଏହି ପ୍ରବୃତ୍ତି ନିମନ୍ତେ

   ସବୁ ଜୀବଠାରୁ ଭିନ୍ନ,

ନୂଆ ସମ୍ଭାବନା ବଞ୍ଚାଇ ରଖିଛି

   ପାଉଁଶ ତଳର ସ୍ବପ୍ନ ।