ପାର୍ବଣେ

ନୀଳ ସାଗରର ନୀଳ ଉର୍ମିମାଳା

   ଅଧୀରେ ବିଭୋରେ ନାଚେ,

ନିର୍ମଳ ଆକାଶେ ଧଳା ମେଘ ଭାସେ

   ନୀଳ କଳେବର ସାଜେ |

ଆସିଛି ଲଗନ ଆସ ଅବତରି

    ଅସୀମା ଆଶିଷ ଭରି,

ଢାଳିଦିଅ ମାଆ ସକଳ ଦୁନିଆ

    ଅନ୍ଧକାର ଦୂର କରି |

ତୁମେ ମା ଭବାନୀ ଜଗତ ଜନନୀ

    ତୁମେ ମା କଲ୍ୟାଣମୟୀ,

ତୁମେ ଦେବୀ ଦୁର୍ଗା ଦୁର୍ଗତି ନାଶିନୀ

    ତୁମେ ଚିର ସୁଖଦାୟୀ |

ତୁମ ଆଗମନେ ଉଦ୍ଦୀପନା ମନେ

    କାଶତଣ୍ଡୀ ଶ୍ୱେତ ଦିଶେ,

ଧୀର ସମୀରଣେ ବାସ ଖେଳିବୁଲେ

    ନଦୀପଠା ଦୂରେ ହସେ |

ଆସ ଗୋ ଜନନୀ ବିଶ୍ୱ ବିମୋହିନୀ

    ସିଂହବାହନରେ ବସି,

ଦଶ ଭୁଜେ ଦଶ ଅସ୍ତ୍ର ଧରିଅଛ

     ଦିଅ ହେ ପାପିଙ୍କୁ ନାଶି |

ମହିଷାସୁରକୁ ମାରିଥିଲ ବୋଲି

     ମହିଷାମର୍ଦ୍ଦିନୀ ନାମ,

ନାରୀ ବୋଲି ମାଆ ନାରୀର ସୁରକ୍ଷା

     ମାନି ନିଅ ତୁମ କାମ |

ଆଜି ସଂସାରରେ ପାପ ବ୍ୟଭିଚାରେ

      ନାରୀ ଭିଜେ ଅଶ୍ରୁନୀରେ,

ମଣିଷ ସାଜିଛି ମହିଷାସୁର ଯେ

      ବିଚରନ୍ତି ନିର୍ଭୟରେ |

କାହାର ଭଗିନୀ କାହାର ନନ୍ଦିନୀ

       ବୁଝେନାହିଁ କେବେ କିଏ,

ନଷ୍ଟ ପୁରୁଷର ଆଖିରେ ହିଂସ୍ରତା

       ନାରୀଦେହ ଲୁଟିନିଏ |

ଅସହାୟ ଆଜି ନାରୀର ଜୀବନ

      ସହରେ ବା ପଲ୍ଲୀପୁରେ,

ସମର୍ପିତା ସିଏ ତୁମରି ଚରଣେ

       ମନେ ନୂଆ ଆଶା ଭରେ |

ମହିଷାସୁରକୁ ମାରିଦେଇ ତୁମେ

       ପାପ ମୁକ୍ତ କଲ ଧରା,

ଆଜି ଆଉଥରେ ତୋଳିନିଅ ଅସ୍ତ୍ର

       ଧ୍ବଂସ ହେଉ ପାପ ସାରା |

ପାର୍ବଣରେ ଆଜି ଭରିଦିଅ ମାଆ

       ସବୁରି ଓଠରେ ହସ,

ତୁମରି କରୁଣା ଝରୁଥାଉ ସଦା

        ଜଗତେ ମହକୁ ବାସ |